Porkary

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen utworzone od wyrazu pospolitego porcus 'wieprz', porca 'świnia' sufiksem -arius tworzącym przymiotniki. Może też pochodzić od późnołacińskiego porcarius 'pastuch świń, świniarz'. Forma Porkary jest regularnym spolszczeniem, analogicznie jak Ignatius - Ignacy.

Odpowiedniki obcojęz. łac. Porcarius, fr. Porcaire, Porchaire.

W literaturze hagiograficznej znaleźć można pod tym imieniem dwóch świętych galijskich. Przedstawimy ich tu krótko.

Porkary, opat w Poitiers. Wstąpił do klasztoru pod wezwaniem św. Hilarego w Poitiers. W 564 r. został tam trzecim z rzędu opatem. Św. Grzegorz z Tour podaje w Historia Francorum, że w 589 r. Meroweusz, biskup Poitiers, wysłał go do Bordeaux, aby uspokoił mniszki, buntujące się przeciw ksieni; misja się nie powiodła. Pod koniec życia usunął się w pobliże kościoła Najśw. Zbawiciela w Poitiers. Tam zmarł około 600 r. i tam go pochowano. W X stuleciu szczątki przeniesiono do nowej bazyliki, którą mu dedykowano. Po dziś dzień można tam oglądać sarkofag z łacińskim napisem. Wspomnienie przypada 1 czerwca.

Porkary z Lérins i 500 towarzyszy. Mieli w czasach Karola Młota (715-741) stać się ofiarami napadu Saracenów. Święty przewidział ten napad i ukrył w bezpiecznym miejscu skarbiec, relikwie oraz gromadę dzieci. Masakry uniknął Eleuteriusz, który też potem pochował ofiary, a w dwadzieścia lat po śmierci towarzyszy odbudował opactwo. W X stuleciu na domniemanym miejscu męczeństwa zbudowano kaplicę. Wspomnienie obchodziło się 12 sierpnia.