Radulf (Rodulf, Rudolf)

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów rad- / rat- 'rada' i -wulf / -wolf 'wilk'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Radulphus, Rodulphus, Rudolphus, ang. Ralph, Rodolph, fr. Raoul, Rodolphe, niem. Radolf, Radulf, Rudolf, wł. Radolfo.

Spośród pięciu świętych tego imienia tu wystarczy przedstawić trzech. Pozostali: Radulf, mnich z Affligem (+ 1130), i biskup z Sisteron (+ 1241), wspominani w dniach 30 i 14 kwietnia - otoczeni byli czcią ledwo dostrzegalną i wyłącznie lokalną; w dziejach kultu ich cześć nie zaznaczyła się zupełnie.

Radulf, biskup Bourges. Był synem hrabiego z Cahors. Światło dzienne ujrzał na początku IX stulecia. W 840 r. Karol Łysy wysunął go na biskupstwo w Bourges. U granic Akwitanii, na terenie, o który spierał się z Pepinem II, chciał mieć człowieka pewnego. Ten polityczny charakter wyboru nie przeszkodził Radulfowi stać się biskupem wzorowym, gorliwie troszczącym się o powierzoną sobie owczarnię. Uczestniczył w depozycji Ebbona, arcybiskupa Reims. Był na synodach w Meaux (845), Savonni-res (859), Tuzey (860) i Pistes (862). W 855 r. udzielił sakry królewskiej władcy Akwitanii, synowi swego suwerena. Zredagował Instrukcję pastoralną, w której przede wszystkim pomieścił ustawy kapitulne Teodulfa z Orleanu. Jeszcze lepiej upamiętnił się fundacjami, a zwłaszcza rozpoczęciem budowy katedry pod wezwaniem św. Szczepana. Zmarł dnia 21 czerwca 866 r.

Radulf z La Fustaie. Urodził się około połowy XI stulecia w Saint-Mars-sur-la-Fustaie. Do benedyktynów wstąpił w Poitou, w opactwie Saint-Jouin-les-Marnes. Potem przyłączył się do działalności reformatorskiej; prowadził ją zwłaszcza w swym kraju rodzinnym, na pograniczu Bretanii i Maine. Sam także założył podwójne opactwo, nazywane Saint-Sulpice-la-Fôret. Stało się ono macierzą dla innych fundacji, zwłaszcza w czasie, gdy swego poparcia udzielił im Marbod, arcybiskup Rennes. Radulf zmarł 16 sierpnia 1129 r. W tym też dniu wspominano go w wielu opactwach.

Radulf, opat z Vaucelles. Z pochodzenia był Brytyjczykiem. Idąc jako pielgrzym do Rzymu, zatrzymał się w Clairvaux, gdzie znalazł wspólnotę ożywioną zapałem św. Bernarda. Ten ostatni wysłał go w 1132 r. na zakładanie opactwa w Vaucelles, w diecezji Cambrai. Kościół dla tego opactwa arcybiskup Sanson z Reims konsekrował w 1149 r. Opatowi-założycielowi przypisywano wiele cudów. Zmarł on 30 grudnia 1152 r. W opactwie pozostawił około dwustu mnichów.

Źródła i literatura w Catholicisme 12 (1990), 483.