Rajnald (Rajnard)

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Rainaldus, Rinaldus, ang. Reynald, Reynold, fr. Renaud, niem. Rainald, Reinhold, Reinold, Reginald, wł. Rinaldo, Rainaldo.

Imię miesza się z bliskobrzmiącymi Rinaldem, Rajnardem, Rein(h)oldem itp. Trudno więc mówić o choćby przybliżonej liczbie mężów, którzy nosząc to imię, doznawali w ciągu wieków czci jako święci. Zgodnie z łacińskim brzmieniem przedstawimy więc tylko trzech:

Rajnald (Rajnard) z Cîteaux. Był synem hrabiego Milona z Bar-sur-Seine. Wstąpiwszy do cystersów, w 1133 r. lub następnym został na wniosek św. Bernarda opatem w Cîteaux. Współpracował potem w redagowaniu nowej wersji Instituta generalis Capituli apud Cistercium. Razem z Piotrem Czcigodnym przyczynił się następnie do pojednania Bernarda z Abelardem. Zmarł 16 grudnia 1150 r., w czasie podróży wizytacyjnej w Prowansji. W zakonie czczono go zawsze jako błogosławionego.

Rajnald, biskup Nocera Umbra. Urodził się około 1150 r. na zameczku Postignano, w Umbrii. Wcześnie znalazł się wśród eremitów kamedulskich w Fonte Avellana. W 1217 lub następnym obrano go przeorem. Pod koniec 1218 r. powołano go na stolicę biskupią w Nocera Umbra. Zasiadłszy na niej, nadal żył jak eremita. Zmarł 9 lutego 1222 r., po trzyletnim posługiwaniu na stolicy biskupiej.

Rajnald, arcybiskup Rawenny. Urodził się po 1250 r. w Mediolanie, w możnej rodzinie Concoregich. Był najpierw kapelanem papieskim, a od 1296 r. biskupem Vicenzy. Od 1302 r. piastował też godność rector in spiritualibus w Romanii. W 1299 r. był papieskim legatem do rozmów pokojowych między Anglią a Francją. W listopadzie 1303 r. zasiadł jako arcybiskup na starożytnej stolicy raweniańskiej. W pięć lat później został ponadto papieskim komisarzem procesu wytoczonego templariuszom z północnej Italii. Na synodach w latach 1310, 1311, 1314 i 1317 zajmował się tą właśnie sprawą oraz reformami kościelnymi. Występował na soborze w Vienne. Zmarł 18 sierpnia 1321 r. Jego kult zaaprobował Pius IX w 1852 r.