Rajner

Jest to germańskie imię złożone. W członie pierwszym występuje element ragin- / regin- / rain- 'rada, zebranie', a w drugim -her / -hari 'wojsko' (niem. Heer).

W Polsce imię raczej nie występuje.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Rainerius, fr. Rainier, Renier, Regnier, hiszp. Raniero, niem. Rainer, Reiner, wł. Ranieri, Raniero, Rainerio.

Co najmniej siedmiu świętych pojawia się pod tym imieniem w literaturze hagiograficznej. Trzech z nich śmiało tu możemy pominąć. Ledwo wzmiankowany biskup z Furconium pod L'Aquilą w Abruzji (wspominany 30 grudnia), mnich z Beaulieu (22 lutego) oraz franciszkanin z Peruzji, zwany także Rajnerem z Fiesole (Fesulanus), który żył w XIII w. - są postaciami słabo rozpoznanymi i chyba nigdy nie otaczano ich czcią, która by była dostatecznie zaświadczona: por. Com. mart. rom. 610; Bibl. Ss. 11 (1968), 44 n. oraz BHL 7082d.

Rajner z Pizy. Znamy go dzięki kanonikowi Benincasa, który był jego powiernikiem i pozostawił jego Vita. Mimo to trudno podać dokładną chronologię jego życia. To pewne, że zmarł 17 czerwca 1160 r. Był synem pizańskiego kupca z czasu, gdy miasto osiągało spore znaczenie. Wykształcenia nabierał pod kierunkiem Henryka, kapłana z kościoła Św. Marcina. Nauczył się wówczas łaciny i zasmakował w lekturze Biblii, która stała się jego codziennym pokarmem. Miast przejąć przedsiębiorstwo ojca, około 1140 r. wybrał się do Ziemi Świętej. U Świętego Grobu przyjął tunikę jako oznakę życia eremickiego. Wróciwszy do rodzinnego miasta, osiadł przy kościele, a chociaż nie był kapłanem, głosił kazania, które wywierały wielkie wrażenie i wywoływały liczne nawrócenia. Gdy zmarł, pochowano go w kaplicy przy katedrze. W 1628 r. obwołano go patronem miasta. Baroniusz wpisał go do Martyrologium Rzymskiego. Świętego nie należy mylić z Rajnerem z Pizy, dominikaninem, autorem Pantheologia, który zmarł w 1348 r.

Rajner ze Splitu. Był najpierw mnichem kamedulskim w Fonte Avellana. W r. 1154 powołano go na małe biskupstwo w Cagli, w Umbrii. Gdy na skutek walk między gibelinami a gwelfami jego rządy zaczęły natrafiać na wiele przeciwności, papież przeniósł go w r. 1175 na drugi brzeg Adriatyku i mianował arcybiskupem Splitu. Rychło zasłynął tam ze swej pasterskiej gorliwości. Przyszło mu też bronić dóbr kościelnych, co przysporzyło mu wrogów. Gdy w lecie 1180 r. był w sprawach majątkowych na górze Massarion, niedaleko Splitu, napadło nań kilku górali słowiańskich i zabiło go kamieniami. Stało się to 4 sierpnia. Ciało przeniesiono do miasta i uroczyście pochowano w kościele Św. Benedykta, który znany był później pod nazwą San Rainerio. Rychło otoczono go też czcią. Kult ten zatwierdziła po wiekach Stolica Apostolska: dla Splitu w r. 1690, dla Cagli zaś w 1819.

Rajner z Osnabrück. Z pochodzenia był rycerzem, a do Osnabrück, po zrezygnowaniu ze swych dóbr, przybył z Groningen (Holandia). Biskup Gerard zgodził się, by jako rekluz zamieszkał przy głównej bramie do katedry. Przeżył tam w skrajnym wyrzeczeniu dwadzieścia lat. Zmarł 11 kwietnia 1233 r. Od razu otoczyła go spontaniczna cześć wiernych, ale podniesienia jego relikwii dokonano dopiero w 1463 r. Książę Monaco, który nosi jego imię, objął swój tron w dniu poświęconym wspomnieniu patrona.

Rajner z Borgo San Sepolcro (Aretinus). Nie należy go mylić ani z Rajnerem z Arezzo, który pozostawił świadectwo o odpuście Porcjunkuli, ani z jego rodakiem, kapucynem, zmarłym w Todi w 1589 r. Był franciszkaninem, zakonnym bratem, który w swoim rodzinnym mieście (w prowincji Arezzo) dawał przykład życia pełnego wyrzeczeń. Zmarł 1 listopada 1304 r. Wkrótce potem otoczyła go sława cudów. Pius VII zaaprobował jego kult w 1802 r.