Redemptus

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen, którego podstawę stanowi czasownik pospolity redimo 'wykupić, odkupić'. Na gruncie zaś chrześcijańskim ma ono swoje odniesienie do tytułu Jezusa Chrystusa: Odkupiciel - Redemptor. Natomiast Redemptus to 'odkupiony'.

W Polsce używane jako imię zakonne.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Redemptus, wł. Redento.

O jednym z dwóch, których odnajdujemy w literaturze hagiograficznej i w dziejach kultu, mówiliśmy pod hasłem Dionizy od Narodzenia Pańskiego. Tu krótko o drugim:

Redemptus, biskup Ferentino (Ferento). Znamy go dzięki Grzegorzowi Wielkiemu, który przyjaźnił się z nim i utrwalił jego imię w swych Dialogach (3, 38). Przekazał m.in., że kiedy biskup Redemptus modlił się nocą u grobu św. Eutychiusza, ujrzał na północnej stronie nieba włócznie i miecze. Była to zapowiedź najazdu Longobardów. Ponieważ Redemptus zmarł przed powstaniem Dialogów, za datę jego śmierci przyjmuje się w przybliżeniu r. 586. Nic nie wskazuje na to, że go wcześnie otaczała cześć wiernych. W poczet świętych zaliczył go dopiero Piotr de Natalibus. Baroniusz umieścił Redemptusa w Martyrologium Rzymskim pod dniem 8 kwietnia, ale mylnie zlokalizował jego biskupią stolicę.