Regulus

Imię pochodzenia łacińskiego, pierwotnie wtórne cognomen utworzone na bazie wyrazu pospolitego regulus 'królewicz, książę'. Z kolei Regulus jest zdrobnieniem wyrazu rex 'król-. Takie cognomen występowało bardzo często w rodzie Atilia.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., niem. Regulus, fr. Rieul, Rule, wł. Regolo.

W literaturze hagiograficznej odnajdujemy trzech świętych, których oznaczano tym imieniem. Szkockiego opata lub biskupa, postać z legendy o relikwiach Andrzeja apostoła, możemy tu pominąć, bo w pomnikach kultu ledwo był wymieniony (17 października). Kilka słów poświęcamy pozostałym:

Regulus, męczennik z Populonii (Piombino). Znamy go wyłącznie z Passio, która powstała w VII lub w VIII stuleciu i która nie zasługuje na jakąkolwiek wiarę. Miał być biskupem w Afryce, ale gdy zauważył, że jego wierni popadli w arianizm, w towarzystwie innych przeprawił się do Italii. Długo przebywał w Toskanii. Gdy Totyla posłyszał o dokonywanych przezeń cudach, kazał mu ściąć głowę. Po takiej męczeńskiej śmierci święty wziął w ręce odciętą głowę i zaniósł ją na godniejsze miejsce. Jego relikwie przeniesiono później do Lukki, gdzie biskup Jan (781-800) złożył je w kościele Św. Marcina. W martyrologiach pojawił się dopiero w XI stuleciu. Do rzymskiego wpisano go pod dniem 1 września.

Regulus (Rieul), biskup Senlis. Na stolicy tej zasiadał jako pierwszy na początku IV w. Późne żywoty (z IX i X stulecia) ubarwione zostały różnymi legendami. Wedle jednej, był z pochodzenia Grekiem, a do Galii przybył w tym samym czasie co Dionizy, Eleuteriusz i Rustyk. Powierzono mu wtedy jako tereny ewangelizacji okolice Senlis, gdzie dokonał wielu cudów. Inna legenda dopatrzyła się w nim ucznia św. Jana Ewangelisty. Wysłano go jednak nie do Galii właściwej, ale do Arles. Na północ udał się dopiero wówczas, gdy w cudowny sposób dowiedział się o męczeństwie swych towarzyszy w Paryżu. Usuardus wpisał go do swego martyrologium pod dniem 30 marca. Za Usuardem poszedł potem Baroniusz, u którego widnieje jako biskup Arles.