Reparata

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie żeńska forma cognomen, w którego funkcji użyty został przymiotnik pospolity reparatus, reparata 'naprawiony, odzyskany, odnowiony'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., niem. Reparata, fr. Réparate, Réparade, wł. Reparata, Riparata.

Reparata z Cezarei Palestyńskiej. Martyrologium Rzymskie wspomina ją pod 8 października jako dziewicę i męczennicę. W synaksariach jej nie było. Nie mówił też o niej Euzebiusz, który tyle uwagi poświęcił męczennikom palestyńskim. W martyrologiach zachodnich pojawiała się późno, przy czym jej wspomnienie dalekie było od powszechności. Przypuszcza się, że wspomnienie to zrodziło się ze wzmianki odnalezionej w jednej z wersji legendy o Marynie i Pelagii. To Reparata miała po śmierci tejże dociec, jakiej płci była święta, która żyła w przebraniu mnicha. Mimo takich nikłych podstaw kult Reparaty był bardzo żywy w Italii, a zwłaszcza we Florencji i w Neapolu. W Chieti natomiast szczycono się z posiadania jej relikwii.