Ronan

Imię pochodzenia celtyckiego, utworzone poprzez zdrobnienia od wyrazu pospolitego rón 'pieczęć, znak, znamię'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Ronanus, ang. Ronan, fr. Ronan, Renan, Renné, Ronau.

Imię wielokrotnie występuje w hagiografii irlandzkiej. Nie ośmielamy się jednak mówić, ilu świętych je nosiło. Nie wiemy nawet, czy najbardziej czczeni, Ronan z Quimper oraz Ronan (Rumon) z Tazvistock (Devon, Anglia) to jedna, czy też dwie odrębne postacie. W tej sytuacji uwzględniamy tylko pierwszego.

Ronan z Quimper. Jego żywot sporządzono dopiero w X stuleciu. Był niewątpliwie jednym z tych gorliwych mnichów irlandzkich, którzy postanowili udać się na dobrowolne wygnanie i tak pielgrzymować dla Chrystusa. Najpierw przebywał w Kornwalii. Potem przeprawił się przez Kanał i osiadł w Bretanii, w Saint-Pol-de-Léon. Przebywał jeszcze na skraju boru pod Néret, a w końcu pustelnię swą urządził niedaleko Rennes. Tam też zmarł. Jego szczątki miały być cudownie przeniesione do Locronan, skąd w czasie najazdów normandzkich zabrano je w głąb kraju. Cześć ascety zatoczyła szerokie kręgi. W diecezjach bretońskich wspominano go w dniu 1 czerwca. Jeszcze w 1536 r. jego wspomnienie obchodzono uroczyście jako święto obowiązkowe.