Salaberga (Sadalaberga)

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów: sal- 'dziedzictwo rodowe'i -berg (od bergan, bergen 'strzec') o znaczeniu 'strażniczka, obrończyni ojcowizny'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Salaberga, Sadalaberga, ang. Salaberga, fr. Salaberge, Sadalberge, niem. Salaberga.

Salaberga (Sadalberga). Znamy ją z życiorysu zredagowanego w IX stuleciu, ale także z innych drobnych świadectw. Urodziła się jako dziecko niepełnosprawne w rodzinie merowińskiego wielmoży. Uzdrowił ją św. Eustazjusz, opat z Luxeuil, gdy podróżował przez włości jej ojca. Wydaje się, że dwukrotnie wychodziła za mąż. Jej drugim mężem był faworyt Dagoberta Blandyn. Urodziła mu trzy córki, w tym Anstrudę, oraz dwóch synów. Na pograniczu Burgundii i Austrazji założyła klasztor dla mniszek. Z uwagi na ciągłe niepokoje trzeba go było jednak przenieść do Laon. Mąż ufundował wtedy drugi klasztor, męski, ale zgodnie z obyczajami wprowadzonymi przez św. Kolumbana obydwoma kierowała Salaberga. Zmarła 22 września 665 r. Pochowano ją w zarządzanym przez nią klasztorze. Kult szybko rozprzestrzenił się na północną Francję, Belgię i Luksemburg.