Scyllitańscy Męczennicy

Nazwa wzięła się od Scillium, nie zidentyfikowanej dotąd miejscowości w Numidii, z której pochodzili męczennicy. Byli to: Sperat, Nartzal, Cittynus, Donata, Westia i Sekunda. Nie jest rzeczą wykluczoną, że razem z nimi zginęli i z tej samej miejscowości wywodzili się: Weturiusz, Feliks, Akwilin, Letancjusz, Januaria i Generoza; wymienieni zostali pod koniec akt, przedstawiających proces i męczeństwo, którego dopełnili 17 lipca 180 r. w Kartaginie, sądzeni i skazani przez prokonsula Publiusza Wigeliusza Saturnina. Akta te są najstarszym świadectwem chrześcijaństwa afrykańskiego, a zarazem najstarszym łacińskim tekstem chrześcijańskim. Mamy w nich ponadto wzmiankę o łacińskim tłumaczeniu ksiąg biblijnych. Męczenników uznano za protomartyres Kościołów afrykańskich. Wiktor z Wity wspomina, że w Kartaginie wybudowano ku ich czci bazylikę. Św. Augustyn przemawiał w niej kilka razy. Kult męczenników rozszerzył się później na cały Zachód.