Sebald

Imię złożone pochodzenia germańskiego. Jego pierwszym członem jest element sig- 'zwycięstwo', a drugim -bald 'śmiały, odważny, zuchwały'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Sebaldus, Sigbaldus, fr. Sebald, Sébault, niem. Sebald, Siegbald, Sigbold, wł. Sebaldo.

Sebald, pustelnik. Wedle podania zredagowanego w XIV lub XV w., przez pewien czas był towarzyszem świętych Wilibalda i Wunibalda (II połowa VIII w.). Późniejsi sądzą, że żył raczej w X lub XI stuleciu. Przybył z Francji lub z -Dacji-, czyli Danii, bo tak ongiś osobliwie nazywano ten kraj. Osiadł jako pustelnik w pobliżu Norymbergi i działał tam jako misjonarz. Lambert z Hersfeldu spisał w 1072 r. cuda, które działy się u jego grobu. Zbudowano tam romański kościółek, a w latach 1300-1377 świątynię, która istnieje do dnia dzisiejszego. Bullą z 1435 r. Marcin V kanonizował świątobliwego pustelnika. Norymberga uznała go za swego patrona i aż po reformację intensywnie czciła. W ikonografii przedstawiano go z laską pielgrzyma, z torbą podróżną lub z modelem kościoła. Wspomnienie przypada 19 sierpnia.