Sigisbert

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów: sig- 'zwycięstwo' i -bert / -berht / -brecht 'jasny, błyszczący, wspaniały, znakomity'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Sigibertus, Sigbertus, Sigisbertus, fr. Sigebert, Sigisbert, niem. Sigisbert, Sigibert, Siegbert, Sigbrecht.

Jednego z dwóch świętych tego imienia przedstawiliśmy pod hasłem Placyd i Sigisbert. Tu krótko o drugim.

Sigi(s)bert III, król Austrazji. Urodził się w 629 lub 630 r. jako syn Dagoberta. Gdy miał trzy lata, ojciec kazał go koronować na króla Austrazji. Rządy w czasie jego małoletności sprawowali arcybiskup Kunibert z Kolonii oraz komes Adelgizil. W 642 r. majordomem został Grimoald i on też uzyskał dominujący wpływ na rządy. Sigisbert ufundował Cella Cugnon oraz opactwa w Stavelot (Stablo) i w Malmedy, a także opactwo Św. Marcina w Metzu. Tam też znajdzie miejsce swego pośmiertnego spoczynku. Zmarł 1 lutego 656 r. w Metzu. Później stał się prawdziwym świętym ludu, a także świętym -od pogody-. Wspominano go w liturgiach diecezji Metz, Nancy, Saint-Dié, Strasburg. Relikwie spoczywają w Nancy.