Solin

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie wtórne cognomen, utworzone sufiksem -inus od pierwotnego Solus, w którego funkcji został użyty przymiotnik solus, -a, -um 'jedyny, samotny, opuszczony'. Solinus to 'należący do Solusa, syn Solusa' lub 'mały, kochany Solus'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., niem. Solinus.

Solin, biskup Kolonii (-) Nazywano go też Solonem lub Akwilinem. Nie był znany do objawień, jakich doznała Elżbieta z Schönau. Usiłowano odtąd uplasować jego pontyfikat na liście biskupów kolońskich. Jedni proponowali r. 238, drudzy r. 455, a jeszcze inni r. 509, przy czym w tym ostatnim wypadku Solina mylono z Akwilinem z Mediolanu. Bruno, arcybiskup Kolonii (+ 963), miał przenieść relikwie Solina-Akwilina z Tongres do Kolonii. Wspomnienie naznaczono na 29 września.