Sturmiusz (Sturmi)

To zlatynizowana forma imienia germańskiego, którego podstawę stanowi wyraz pospolity sturm 'burza, tumult, zamieszanie'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., Sturmius, niem. Sturmius, Sturmi, Sturm, wł. Sturmio.

Sturmi, opat z Fuldy. Urodził się około 715 r. w Górnej Austrii, może w Lorch. Wcześnie zetknął się ze św. Bonifacym, zaś wykształcenie otrzymał we Fritzlarze. Około 740 r. przyjął święcenia kapłańskie. Działał potem jako misjonarz na terenie Hesji. Z Bonifacym współpracował w zakładaniu opactwa we Fuldzie. Jako tamtejszy opat wielce przyczynił się do umocnienia materialnych i duchowych podstaw ośrodka. W latach 747-748 przebywał na Monte Cassino dla zapoznania się z autentycznym życiem benedyktyńskim. W 751 r. uzyskał dla swego opactwa przywilej egzempcji, a potem zadbał o szczątki zamordowanego (754 r.) Bonifacego. Wszystko to pozyskało mu wielu donatorów, ale także wzbudziło niechęć Lulla, arcybiskupa Moguncji, który pragnął sprawować zwierzchność nad Fuldą. Na skutek sporów z tym ostatnim zesłano go w 763 do Jumi-ges i dopiero w 765 r. dzięki Pepinowi Małemu został zrehabilitowany. Z Karolem Wielkim utrzymywał stosunki poprawne. W 774 r. otrzymał dla swego opactwa immunitety cesarskie, a na początku wojny saskiej duże tereny misyjne nad Diemel i Wezerą. W 779 r. towarzyszył Karolowi Wielkiemu w wyprawie przeciwko Sasom, ale w drodze zachorował i wkrótce po powrocie do Fuldy, w dniu 17 grudnia, zmarł. Świętym ogłoszono go na drugim soborze laterańskim, w 1139 r. Kult szerzył się przede wszystkim w posiadłościach samego opactwa. Dodajmy jeszcze, że pod imieniem Sturmiego pojawiło się nieco pism, nie są one jednakże jego autorstwa. Żywot zaś Sturmiego sporządził Eigil, mnich z Fuldy.