Sulian

Jest to forma celtycka imienia łacińskiego Caecilianus, Caecilia. Por. CECYLIA.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang. Sulianus, fr. Suliau, Suliac.

Sulian, opat. Wedle późnych brewiarzowych czytań, był synem Brocmaila, króla Walii. Będąc jeszcze dzieckiem, miał zobaczyć kapłana Guimarcha, który przechodząc z dwunastoma uczniami śpiewał hymny. Poszedł za nimi i mimo pogoni skrył się w klasztorze. Został tam potem następcą Guimarcha. Przeprawił się następnie za Kanał, na brzeg rzeki Rance, i tam z kilkoma towarzyszami osiadł. Umiał obcować z dzikimi zwierzami, które dokarmiał, nie pozwalając im zarazem na niszczenie upraw. Zjednało mu to względy księcia, który mieszkał w pobliżu. Legenda obejmowała ponadto opisy jego przygód w czasie spotkań ze świętymi Samsonem i Magloriuszem. Badacze przypuszczają dlatego, że do legendy o Sulianie, o którym już w XV stuleciu niewiele wiedziano, dostosowano wątki z legendy o św. Tysylionie. Wspomnienie obchodzono w dniu 1 października.