Sulpicjusz
Jest to imię wywodzące się z języka łacińskiego, pierwotne nomen gentilicium Sulpicius. Etymologia imienia jest niejasna. Przypuszcza się, że nazwa rodu (gens Sulpicia) jest pochodzenia etruskiego.
Imię to nie jest w Polsce znane.
Odpowiedniki obcojęz.: łac. Sulpicius, Suplicius, fr. Sulpice, Souplé, Soupize, Souplet, Souplice, Souply, Sulpis, Supplet, Plisson, hiszp. Sulpicio, niem. Sulpitius, Sulpiz, wł. Sulpizio, Sulpicio.
Święci, którzy nosili to imię, nie są liczni. W Martyrologium Rzymskim spotykamy ich trzech, natomiast Bibliotheca Sanctorum wspomina pięciu. Nie zawsze to pomnożenie jest dostatecznie uzasadnione. Gdy o Sulpicjuszów chodzi, dość często spotyka się wśród nich pomieszanie lub nieuzasadnioną identyfikację osób. Mimo to uwzględnimy tu wszystkie wymienione we włoskim zbiorze wspomnienia.
Sulpicjusz i Serwilian, męczennicy. W Martyrologium Rzymskim widnieją pod 20 kwietnia. W miejscu tym znaleźli się dzięki Florusowi, który rozczytał się w fabularnej pasji poświęconej Nereuszowi i Achillesowi. Istnieją jednak ślady ich kultu przy Via Latina. Gdy o ich dies natalis chodzi, Florusa zwiodło podobieństwo imion Serwiliana i Serwiana, wspominanego 20 kwietnia w Martyrologium Hieronimiańskim.
Sulpicjusz Sewer. Urodził się ok. 363 r. w możnej rodzinie w Akwitanii. Około 392 r. owdowiał. Porzucił wkrótce zawód prawnika i zwrócił się ku życiu ascetycznemu. Poważną rolę odegrali w tym jego przyjaciele, z którymi utrzymywał żywy kontakt: Marcin z Tours i Paulin z Noli. W Primuliacum zgromadził wokół siebie wspólnotę, która uchodzić może za zalążek życia zakonnego na Zachodzie. Otrzymał prawdopodobnie święcenia kapłańskie. Przede wszystkim zasłynął jednak jako hagiograf. Dla uczczenia św. Marcina napisał kilka dziełek, które razem wzięte określa się jako Martiniana. Najpierw w Vita Martini, którą opublikował około 397 r., stworzył typ hagiografii, która uwzględniała nie tyle dane historyczne, co służyła raczej zbudowaniu czytelników i propagowała jego własny ideał monastycyzmu i ascetyzmu oraz zawstydzać miała jego przeciwników. Dla uzupełnienia żywota napisał następnie trzy listy: Ad Aurelium diaconum, Ad Bassulam parentem oraz Ad Eusebium. Potem jeszcze w dwóch księgach Dialogów sławił swego bohatera, wynosząc go ponad mnichów egipskich. We wszystkich tych pismach korzystał z wzorów starożytności oraz z dotychczasowej biografistyki chrześcijańskiej, na przykład z Vita Antonii Atanazego. Sam wpłynął wyraźnie na kształtowanie się życia zakonnego na Zachodzie i rozwój hagiografii łacińskiej. Niemal nie trzeba zaznaczać, że kult św. Marcina jemu przede wszystkim zawdzięcza swój imponujący rozwój. Mniej sławną stała się natomiast jego Chronica, ułożona w dwóch księgach. Doprowadził ją do 400 r. Nie był bezkrytyczny i starał się czerpać z dobrych źródeł. Szedł także za dobrymi poprzednikami, między innymi za Sallustiuszem. Nie zachowały się jego listy, a siedem, które mu przypisywano, nie wyszło spod jego pióra. Zachowało się natomiast trzynaście listów, które skierował doń Paulin z Noli. Sulpicjusz zmarł około 420 r. Do martyrologiów go nie wpisano. Mimo to cieszył się lokalnym kultem, a często mylono go z innymi świętymi tego samego imienia. Wspomnienie wyznaczano na 1 sierpnia.
Sulpicjusz, biskup Maastricht. Mylono go często z biskupem z Bourges, o którym poniżej. Miał być szóstym biskupem Maastricht, czyli działać w V stuleciu. Domniemywa się, że zmarł około 465 lub 498 r. O jego życiu i działalności nic nie wiemy. W kalendarzu z Li-ge widniał pod 18 stycznia, natomiast gdzie indziej, chcąc go przybliżyć do wymienionego biskupa z Bourges, datę jego wspomnienia przesunięto na 17 stycznia.
Sulpicjusz (Sewer) I, biskup Bourges. Mylono go nie tylko z omówionymi powyżej Sulpicjuszem Sewerem i biskupem z Maastricht, ale także z drugim tego imienia biskupem Bourges, który rządził w latach 615-647. Gdy o Sulpicjusza I chodzi, na stolicy w Bourges zasiadał znacznie wcześniej. Wiemy więc, że w 585 lub 586 r. przewodniczył synodowi biskupów Owernii; rozstrzygnięto wtedy spór między biskupami z Cahors i z Rodez. Natomiast w 585 r. uczestniczył w synodzie w Mâcon. Przyjmuje się, że zmarł w 591 r. Jego wspomnienie przypada 29 stycznia.
Sulpicjusz II, biskup Bourges. Drugi ze świętych Sulpicjuszów, zasiadających na stolicy biskupiej w Bourges, obdarzony został przydomkiem Pius. Pochodził z rodziny możnowładców i przez jakiś czas przebywał na dworze Chlotara II, gdzie zaprzyjaźnił się z Dagobertem I. Na stolicę biskupią powołany został w 615 r. Jako biskup wsławił się budową kościołów, wziął też udział w synodzie w Clichy (626/627), a Dezyderemu z Cahors udzielił sakry biskupiej (630). Z tym ostatnim prowadził też ożywioną korespondencję. Po siedemnastu latach rządów ustąpił ze stanowiska, aby z większą swobodą oddać się nawracaniu Żydów i heretyków. Zmarł w 647 r. Wkrótce potem sporządzono jego życiorys, który zachował się w dwóch wersjach. Relikwie złożono później w paryskim kościele pod jego wezwaniem, dzięki czemu stał się patronem założonej tam w 1642 r. kongregacji sulpicjanów - stowarzyszenia kapłanów, którzy nie składali ślubów zakonnych. Wspomnienie świętego przypada 17 stycznia.
Sulpicjusz, biskup Bayeux (-). Ten rzekomy biskup Bayeux jest chyba późną kreacją lokalnych hagiografów albo też repliką Sulpicjusza II, biskupa Bourges. Na to wskazywałyby pomniki dawnej liturgii. Tymczasem wedle lokalnych ustaleń, które nie znajdują oparcia w dokumentach, biskup Bayeux miał być męczennikiem i zginąć z rąk Normanów w 844 r. W 984 (986) r. opat Szymon z Saint-Ghislain (Hainaut, Belgia) uprowadził ponoć jego relikwie do swego klasztoru. Miał je zabrać z Livibacum, a to utożsamiono z Livry, rzekomym miejscem urodzenia biskupa. W Bayeux wspomnienie tej tajemniczej czy zgoła fikcyjnej postaci obchodzono 4 września, w Saint-Ghislain 27 stycznia.