Sunniwa

Imię pochodzenia germańskiego (anglosaskiego), złożone z członów: sunne- / son- 'słońce' i -niw 'nowy'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Sunniva, ang. Sunnif, Sunniva, niem. Sunniva.

Sunniwa i towarzyszki, męczennice. Wedle późnego opowiadania (XII w.), które bardzo przypomina legendę o św. Urszuli i jej towarzyszkach, Sunniwa była córką jakiegoś irlandzkiego króla. Z kraju uszła za czasów Ottona Wielkiego, aby nie wpaść w ręce możnego poganina, który jej pożądał. Razem z licznymi innymi dziewicami oraz z bratem Albanem przybyła wówczas na wyspę Selje, położoną u brzegów Norwegii. Śmierć znalazły w jaskini, zabite przez skały lub też przez mieszkańców stałego lądu. Miało się to stać w czasach jarla Haakona. Król Olaf Tryggvason dokonał w 996 r. elewacji ich -relikwii-, wybudował na Selje kościół, przy którym później powstanie benedyktyński klasztor, a w 1070 r. siedziba biskupa. Ta ostatnia razem z relikwiami przeniesiona została w sto lat później do Bergen. Wspomnienie obchodzono w dniu 8 lipca, natomiast 7 września przypadała rocznica translacji.