Tarzycjusz

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen utworzone na podstawie greckiego słowa thársos 'odwaga'. Nie można też wykluczyć etruskiego pochodzenia imienia (Tharsidius).

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., niem. Tharsicius, Tarsicius, ang. Tharsicius, wł. Tarsicio.

Tarzycjusz, męczennik rzymski. Znamy go przede wszystkim z utworu papieża Damazego i zgodnie z tym utworem możemy go nazywać męczennikiem Eucharystii. Niósł Ją ze sobą, kiedy naszli go oprawcy. Chcieli koniecznie wiedzieć, co przenosi, i dobrać się do jego skarbu. Pozwolił się ukamienować, ale świętych Postaci nie wydał. Damazy porównywał go ze Szczepanem, ale nie wiemy, czy chodziło wyłącznie o rodzaj śmierci, czy też o to, że Tarzycjusz był, jak Szczepan, lewitą Pańskim. W późnej i legendarnej pasji, poświęconej św. Stefanowi papieżowi, Tarzycjusza nazwano młodzieńcem i akolitą rzymskiego Kościoła. Pochowano go w katakumbach Kaliksta przy Via Appia. Itinerarium z VII stulecia zaznaczało, że jego grób znajduje się tam, gdzie pochowano papieża Zefiryna. Do wczesnych martyrologiów młodziutkiego męczennika nie wpisano. Dopiero Ado umieścił jego wspomnienie pod dniem 15 sierpnia. W tym też dniu wspomina go Martyrologium Rzymskie.