Tassilo (Tasylo)

Jest to forma spieszczona germańskiego imienia utworzonego od wyrazu pospolitego t-t- 'czyn, działanie'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., niem. Tasillo, fr. Tassilon, wł. Tassilo, Tassilone.

Tassilo III, książę Bawarii. Był synem Odilosa (735-748) i Hiltrudy, która uszła z Galii. Po śmierci ojca objął rządy w kraju. W 757 r. zmuszony został do złożenia przysięgi hołdowniczej Pepinowi Młodszemu. Pod jego przewodnictwem odbyły się synody o charakterze na wpół państwowym: w Aschheim (756), Dingolfing (769) i Neusching (772). Przy obsadzaniu biskupstw w dużej mierze kierował się interesem państwa, a kler obciążał powinnościami, podyktowanymi tym właśnie interesem. W 763 r. uchylił się od towarzyszenia Pepinowi w jego wyprawie do Akwitanii. Pawła I prosił o pośrednictwo, ale udaremnili je Longobardowie. Po poślubieniu Luitburgi, córki króla Longobardów Dezyderego (765), rządził już w sposób niezależny. Przez misje i kolonizację pozyskał doliny w Alpach Noryckich oraz Wintschgau (Val Venosta). Schrystianizowanych Słoweńców usposobił do przeciwstawiania się Awarom z Karyntii. W 777 r. razem z innymi ufundował Kremsmünster. Pozakładał też i poodnawiał inne klasztory, które stały się dla niego podporą w przeciwstawianiu się biskupom o orientacji frankońskiej. W 787 r. Karol Wielki zmusił go do uznania Bawarii za lenno, a w rok później za -porzucenie armii- w 763 r. skazał go na śmierć. Wyrok zamienił potem na dożywocie w klasztorze, które miało także objąć całą rodzinę Tassila. W 794 r. raz jeszcze księcia zmuszono do przeprosin. Zmarł w Lorsch 11 grudnia nieznanego roku. W społecznościach zakonnych czczono go potem jako błogosławionego, a niektóre dokumenty kościelne sławiły jego chrześcijańskie pojmowanie władzy: in sensu sanctae scripturae praecessoribus maturior. Kult nigdy się nie rozprzestrzenił i wyraziściej nie zaznaczył.