Urbicjusz

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen Urbicius od pierwotnego Urbicus, w którego funkcji użyty został wyraz pospolity urbicus 'należący do miasta'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Urbicius.

To rzadko spotykane imię pod piórem hagiografów pojawia się jednak czterokrotnie. Dwa z tych wspomnień dla ich minimalnego znaczenia kultowego pominiemy: eremity z Huesca, wspominanego w dniu 15 grudnia, ale czczonego w zakresie lokalnym; oraz opata z Meung-sur-Loire, który w proprium orleańskim widniał ongiś pod dniem 7 lipca, ale który dla braku konkretnych wiadomości w 1962 r. został stamtąd usunięty.

Urbicjusz, biskup Clermont. Wedle Grzegorza z Tours był uczniem i następcą biskupa Austremoniusza. Wnioskujemy stąd, że jego pontyfikat przypadał na pierwsze lata IV stulecia. Zmarł może około 313 r. Grzegorz pisze ponadto, że pochodził z rodu senatorskiego. Gdy wybierano go na biskupa, był żonaty. Zgodnie z ówczesnym zwyczajem musiał się więc odseparować od żony, która go jednak czasami odwiedzała. Gdy kiedyś doszło między nimi do zbliżenia, Urbicjusz, zdjęty żalem usunął się do klasztoru i surowo pokutował. Urodziła mu się córka, która została zakonnicą. Dalsze życie biskupa było ze wszech miar budujące. Pochowano go w krypcie w Chantain. Po X stulecie uważano go za świętego. Późniejsze listy biskupów już mu tego tytułu odmawiały. Dopiero w XVII w. wpisano go znów pod dniem 3 kwietnia do Martyrologium gallicanum.

Urbicjusz, biskup Metzu. Miał na tej stolicy zasiadać jako piętnasty z rzędu. Jego pontyfikat przypada w każdym razie na drugą połowę V stulecia. Wieść, wedle której miał być biskupem przez 49 lat, jest nieprawdopodobna. Nie do przyjęcia jest też mniemanie, że był arcybiskupem. Pochowano go w Saint-Maximin-aux-Vignes, ale w 1552 r. szczątki przeniesiono do kościoła św. Euchariusza. Wspomnienie obchodzono 20 marca.