Wahan

Imię pochodzenia ormiańskiego, z czasów przedchrześcijańskich. Nosił je bóg wojny i zwycięstwa Wahagn (Waagn), odpowiednik irańskiego Wenetragna. W czasach hellenistycznych był identyfikowany z greckim Heraklesem i Aresem. Wahagn był też czczony jako bóg słońca.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Vahanus, gr. Baagnes.

Wahan Goltnaci. Urodził się około 700 r. w regionie Gołtn, w Armenii. W tym czasie kalif Abd-al-Melik (685-705) położył kres wolnościom książąt ormiańskich. W 705 r. sześciuset przedstawicieli możnych rodów żywcem spalonych zostało w kościołach Nachiczewanu. Tych, którzy nie zginęli od miecza, uprowadzono do Damaszku. Tak więc, mając zaledwie cztery lata, Wahan, jeden z synów znakomitych ormiańskich rodzin, znalazł się w stolicy kalifatu. Wychowano go w mahometanizmie. Dopiero za kalifa Omara (717-720) więźniom zezwolono na powrót do kraju. Wahan także mógł udać się do ojczyzny, ale pod warunkiem, że wróci na usługi kalifa. Tymczasem w Armenii zapoznano go z wiarą przodków, potem ożeniono z córką księcia Sjuniku. Gdy zaś za następcy Omara wezwano Wahana na dwór kalifa, rodacy zachęcali go, aby schronił się na terytorium bizantyńskim. Po groźbach i naciskach wywieranych na jego bliskich, on sam zdecydował się jednak dobrowolnie wrócić do Damaszku. Nie zaprzeczył tam, że został chrześcijaninem. Wywieziony z miasta, miał jeszcze okazję zetknąć się z kilkoma wschodnimi monasterami. Doprowadzony do Rusafa (Sergiopolis) i stawiony przed samym kalifem, po raz wtóry wyznał, że jest chrześcijaninem i nim pozostanie. Skazano go na ścięcie. Wyrok wykonano 18 marca 737 r. Pasję, opisującą jego męczeństwo, zredagował potem Artavazd, mnich z Erasgawork. W synaksariach wspominano Wahana w dniu 28 marca.