Walens

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen, w którego funkcji użyty został przymiotnik pospolity valens 'mocny, silny, krzepki, zdrowy'.

Znamy je jako imię cesarza wschodniorzymskiego Flaviusa Valensa, zwolennika i protektora arianizmu, który poległ w bitwie z Hunami pod Adrianopelem w 378 r.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Valens, ang., niem. Walens, Valens, fr. Valens, Valency, wł. Valente.

Hagiografowie wymieniają pięciu świętych tego imienia. O dwóch z nich mówiliśmy pod hasłami Pamfil, męczennik z Cezarei Palestyńskiej oraz Sebastia.

Walens, biskup, i trzej chłopcy, męczennicy. Martyrologium Rzymskie wspominało ich pod dniem 21 maja. Skąd ten zapis powstał, trudno dociec. W Martyrologium Hieronimiańskim wspominano tego dnia Walensa, który jednak był wyznawcą z Auxerre. Zapewne w oparciu o ten zapis, zmieszany może przez kopistów z innymi, powstała legenda, wedle której Walens męczeńskiej śmierci miał dostąpić za Numeriana. Jednym z ośrodków kultu tego nieznanego i może na wskroś legendarnego świętego stało się opactwo w Reichenau.

Walens, biskup Werony. Na starożytną stolicę powołano go w listopadzie 522 r. Zmarł 26 lipca 531 r. Na epitafium nadano mu tytuł sanctus, ale badacze zwracają uwagę na to, że niekoniecznie była to oznaka otaczającego go kultu. W owej epoce tytułem takim posługiwano się także dla wyrażenia czci należnej biskupowi.

Walens i Casaria. Ich kult opiera się na fragmencie napisu nagrobnego, odkrytego w 1868 r., a upamiętniającego Casarię. Ów napis został położony przez jej męża, Walensa. Ale jeszcze wcześniej znany był inny napis, rzekomo odkryty przez kartuza Polikarpa de la Rivi-re (zm. 1640), a faktycznie będący jego wymysłem. Głosił on, że małżonkowie po śmierci jedynego dziecka mieli się całkowicie oddać pobożności. Na podstawie napisu odkrytego w XIX w., można przyjąć, że Casaria zmarła w 587 r. Wspominana była jako święta 9 grudnia w opactwie w Villeneuve-l-s-Avignon. Walens miał zostać biskupem Awinionu, gdzie go wspominano liturgicznie 8 grudnia.