Weremund (Warmund, Bermund)

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów: wer- (płdgerm. wera (swn. v-r-) - łac. verus 'prawdziwy') i -mund / -munt 'ten, który ochrania; ochrona'. W formach spieszczonych człon -munt może też pochodzić ze śrwniem. munt 'usta'. Na gruncie romańskim miesza się czasem z imieniem Bermund.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Veremundus, Beremundus, Varmundus, ang., niem. Weremund, Bermund, fr. Bermond, Brémond, wł. Veremondo.

O jednym ze świętych tego imienia mówiliśmy pod hasłem Haimo i Weremund. Tu o dwóch pozostałych:

Weremund (Warmund), biskup Ivrei. Urodził się w pierwszej połowie X stulecia. W młodości pracował u jakiegoś adwokata w Pawii. Na życzenie Ottona I został biskupem Ivrei. Cesarzowi pozostał wierny, toczył natomiast spory z margrabią Arduinem, przed którym bronić musiał dóbr kościelnych. Wspierał też opactwo w Fruttuarii. Do diecezji sprowadził relikwie św. Tegola, męczennika z Legii Tebańskiej. Troszczył się o budowę katedry i rozwój przykatedralnej szkoły. Zmarł między 1010 a 1014 r. Jego kult zaaprobował w 1857 Pius IX. Wspomnienie obchodzono 9 sierpnia. W nowym Martyrologium pojawia się pod 13 listopada.

Weremund, opat z Hirache. O jego młodości nic właściwie nie wiemy. W 1056 r. był już opatem, ale legenda opowiada, że przed objęciem tego urzędu zajmował się w klasztorze rozdawaniem jałmużn. Okazywał wtedy niezwykłą hojność. Mimo tej nieograniczonej hojności środków do rozdawania biednym nigdy mu nie brakowało. Jako opat był doradcą Sancha Ramireza, króla Navarry, od którego też otrzymał dla klasztoru -willę- Estella. Zmarł około 1095 r. U benedyktynów wspomnienie tego świętego opata przypada w dniu 8 marca (tak również w nowym Martyrologium Rzymskim).