Weturyn

Imię pochodzenia łacińskiego, cognomen utworzone od nomen gentilicium Veturius (gens Veturia) sufiksem -inus pełniącym funkcję zdrabniającą (spieszczającą) lub wyrażającym pochodzenie od kogoś lub przynależność do kogoś.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., niem. Veturinus, fr. Véterin, Véturin, wł. Veturino.

Weturyn z Anjou. Miał być uczniem św. Marcina z Tours i działać jako misjonarz. Jednakże jego kult poświadczony jest dopiero od IX wieku w Gennes (dep. Maine-et-Loir). Około 880 r. jego szczątki przeniesiono do opactwa w Tournus, stamtąd zaś do opactwa w Corbigny. Wspomnienie obchodzono 22 i 23 sierpnia lub 26 lutego.