Wiator

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen, w którego funkcji użyty został rzeczownik pospolity viator 'podróżny, wędrowiec; sługa wyższego urzędnika państwowego'. Na gruncie chrześcijańskim oznacza 'pielgrzyma doczesnego'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., niem. Viator, fr. Viateur, Viâtre, wł. Viatore.

Wiator, biskup Bergamo. Przyjmuje się na ogół, że był następcą św. Narnusa, pierwszego biskupa tej północnej diecezji. Stąd rządy Wiatora umieszcza się hipotetycznie w latach 344-370. Nie wiadomo, czy należy go utożsamiać z Biatorem, o którym św. Atanazy wspomina w Apologia contra Arianos. Jakiś Wiator był także na synodzie w Sardyce (343- -343), ale zmarł nie w Bergamo, a w Akwilei. W tym czasie Wiator był też biskupem Brescji. W każdym razie w Bergamo czczono miejscowego Wiatora już w XI stuleciu, a w 1401 r. w kościele Św. Andrzeja odkryto podobno jego szczątki razem ze szczątkami poprzednika. Wspomnienie obchodzono 14 grudnia.

Wiator, pustelnik z Tremblevif. Żył chyba w VI stuleciu, ale jego żywot zredagowano w trzy wieki później i dlatego na pełną wiarygodność on nie zasługuje. Wiator miał być, wedle niego, uczniem św. Maksymina, założyciela opactwa w Micy. Inni mnisi go nie akceptowali albo też on sam w tym rodzaju życia nie odnalazł poszukiwanego pokoju, dość że opuścił opactwo i osiadł w eremie. Miejsce, gdzie założył swą pustelnię, nazwano wówczas Tremuli vicus, a to przekształcano kolejno w Tremblovic, Tremblevy, Tremblevif. Tłumaczono sobie potem, że nazwa pochodzi od wyrazu tremble (osika), bo rzekomo pustelnik w pniu osiki wydrążył dla siebie trumnę. Mówiono też, że z tej trumny wyrosły konary i że przebiły się one przez ściany kościoła. Wspomnienie Wiatora obchodzono najpierw 16 października, a potem 5 sierpnia (tak nowe Martyrologium Rzymskie).