Widukind

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów: widu- / witu- 'drzewo, las' i -kind 'dziecko-. Jego oboczone formy to: Wedekind, Wittekind.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Viducindus, Widucindus, ang., niem. Widukind.

Widukind, wódz Sasów. Wywodził się z rodziny westfalskich możnowładców, może osiadłych w Wildeshausen. Na scenie dziejowej pojawił się w 777 r., a zasłynął dzięki powtarzającym się powstaniom, które doprowadziły do słynnej karolińskiej wojny saskiej. Wedle dzisiejszego stanu badań, Widukind przewodził warstwom niższym. Buntowały się one przeciw ustrojowi rodowemu, w którym prym dzierżyli możni. Mogło to doprowadzić do powstania królestwa, rządzonego przez określoną dynastię, ale faktycznie przybrało charakter walki z Frankami i chrześcijaństwem. Możni parli tymczasem do zawarcia z Karolem Wielkim pokoju. W 785 r. Widukind zrezygnował z walki i może na Wielkanoc przyjął w Attigny chrzest. Jego ojcem chrzestnym był sam Karol Wielki, i on też skłonił Hadriana I do trzydniowych obchodów dziękczynnych. Potem już Widukinda tracimy z oczu. To, że jeszcze w 797 r. żył i był hrabią; że zmarł w dniu 7 stycznia; że pochowano go w Enger - jest bardzo niepewne, choć niewykluczone. Około 865 r. w Fuldzie zredagowano Translatio s. Alexandri, a w niej pojawiły się wzmianki o synu Widukinda Wigbercie oraz o jego wnuku Waltbercie: mieli się wielce zasłużyć około umacniania chrześcijaństwa w Saksonii. Potomkinią Widukinda miała też być Matylda, królowa. Z czasem stał się postacią, którą zajmowali się autorzy popularnych genealogii, dziejopisowie i bardowie. Niektóre z rozwijanych przez nich wątków splotły się z epiką karolińską. W końcu zaczęto Widukinda czcić jako świętego. Ten kult, który pojawił się w XV w., nigdy jednak nie wyszedł poza granice kultu lokalnego. Rywalizowała z nim później cześć herosa, którego sławić miano jako wodza walki z Frankami i chrześcijaństwem.