Wilburga

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów: will- / wil- (swn., stsas. willio) 'wola' i -burg (swn. bergen 'gromadzić, strzec, pilnować', stsas. bärgan 'ochraniać, chronić') 'ochrona, zamek obronny'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Wilburgis, Vilburga, Willburga, ang. Wilburga, Willburga, fr. Wilbourge, Guillbourge, niem. Wilbirg, Wilburg, wł. Vilburga.

Wilburga (Wilbirgis) z Sankt-Florian. Urodziła się około 1230 r. Chciała później pielgrzymować do Santiago de Compostela, ale za natchnieniem z nieba zawróciła z drogi. W 1248 r. kazała się zamurować w celce, która przylegała do miejscowego gotyckiego kościoła. Zasłynęła tam z rad i wstawiennictwa, o które zwracało się do niej wielu. Oddawała się równocześnie surowym praktykom pokutnym oraz przeżywała stany mistyczne. W swej duchowości zbliżała się do tej mistyki, która cechowała potem wielu cystersów i cysterek. Zmarła 11 grudnia 1289 r. Żywot w interesujący sposób skreślił jej długoletni spowiednik, późniejszy prepozyt miejscowej kapituły Einwik.