Cezary Gawryś: homoseksualizm nie jest zagrożeniem dla polskiej rodziny
"W tym miejscu chciałbym wyraźnie powiedzieć, że uproszczona teza, głoszona przez niektórych katolickich publicystów, ale także przez ludzi Kościoła, jakoby homoseksualizm (wymieniany czasami jednym tchem z aborcją i eutanazją) był zagrożeniem dla polskiej rodziny, odbierana jest przez znane mi osoby homoseksualne jako demagogiczna, niesprawiedliwa i krzywdząca" - pisze publicysta kwartalnika "Więź".
Tekst Cezarego Gawrysia jest zredagowanym tekstem wypowiedzi, którą autor wygłosił w czasie VIII Zjazdu Gnieźnieńskiego w 2010 roku. W swoim wystąpieniu skupił się na relacjach w rodzinie, w której pojawia się osoba o skłonnościach homoseksualnych. Publicysta wskazuje, że środowisko najbliższych jest tym, które może skutecznie wesprzeć kogoś, kto przeżywa rozterki związane ze swoją seksualnością, w tym ostracyzm społeczny i trudności wynikające z godzeniem własnego pociągu seksualnego z nauką Kościoła.
"Wiadomo, że osoby homoseksualne narażone są w szczególny sposób na przeciwności, na poniżenie i wykluczenie, a także często na pokusę zniszczenia samego siebie. Przeżywają załamania, stany depresyjne, samotność, bywa też, że podejmują działania autodestrukcyjne" - pisze Gawryś i dodaje, że dla osób homoseksualnych oparcie w rodzinie jest o tyle istotne, że one same pozbawione są możliwości tworzenia małżeństwa i zakładania własnych rodzin.
Jak przyznaje autor, w wielu rodzinach tak się dzieje i homoseksualizm jednego z jej członków nie jest problemem, jednak nie jest to reguła: "Znam kulturalną, wykształconą kobietę, która swojej dorosłej córce postawiła ultimatum: «Jeśli zamieszkasz ze swoją przyjaciółką, to nie jesteś już moją córką». Ta matka powoływała się przy tym na sankcję religijną".
Gawryś odcina się od tezy niektórych (także katolickich) publicystów, która głosi, że "homoseksualizm" jest zagrożeniem dla rodziny. "Powiedziałbym raczej, że homoseksualizm dorosłego dziecka to dla rodziny wyzwanie, którego podjęcie może jej pomóc w naprawieniu wzajemnych zawikłanych relacji - i w zbliżeniu do Boga"! - pisze publicysta.
Podkreśla jednocześnie, że często mówi się się o Kościele jako o "lekarzu ludzkich dusz", jednak to zdanie nie jest poprawne, ponieważ: "lekarzem jest tylko On, Jezus Chrystus".
W dalszej części materiału Gawryś wskazuje pięć postaw wskazujących, "kim jest Kościół dla tych mężczyzn homoseksualnych, których znam i którzy obdarzają mnie swoim zaufaniem". Są to postawy: tęsknota za Bogiem i dystans wobec Kościoła jako ludzkiej wspólnoty, zupełne odejście od wiary, podwójne życie, "dokonuję wyboru i biorę to na swoje sumienie", trwanie w wierze i posłuszeństwie Kościołowi.
"Każdy z przedstawionych wyżej przypadków rodzi inne pytania: duszpasterskie, teologiczne, psychologiczne… Nie mam gotowych odpowiedzi na te pytania, ale uważam, że Kościół, którego «podstawową drogą jest człowiek» (Jan Paweł II), i który ma być «pielęgniarką człowieka» (bp Andrzej Czaja), powinien sobie te pytania stawiać" - podsumowuje Gawryś.
Skomentuj artykuł