Dzięki Franciszku za miłość do uchodźców!

Ojcze Święty, jest wiele rzeczy, za które należy Ci się wdzięczność, jednak ta jedna - Twoje podejście do uchodźców i migrantów - w sposób szczególny skłania mnie do powiedzenia Ci "dziękuję".

Ignacy, biskup Antiochii, Syryjczyk, który w więzach podróżował do Rzymu, żeby tam zginąć na arenie męczeńską śmiercią, pisał list do Kościoła, którego dziś Ty jesteś biskupem, i powiedział o nim, że wszystkim Kościołom przewodzi w miłości. Dzięki Tobie, Franciszku, także dzisiaj Rzym w całym tym zamieszaniu uchodźczo-migracyjnym naprawdę przewodzi w miłości.

Przez media i świat polityki przetacza się olbrzymia dyskusja nad konsekwencjami kryzysu migracyjnego, przyczynami i zagrożeniami z nim związanymi. Szukamy politycznych rozwiązań, spieramy się, czy przyjmować, kogo i jak... Debatują politycy z prawa i lewa, dziennikarze, świat akademicki zwołuje konferencje, trudno o rodzinny obiad bez sporów wokół tej kwestii. Ożywają rozmowy o religii, kulturze, cywilizacji... i co tu kryć - stają się coraz ostrzejsze. Trudno oprzeć się wrażeniu, że w zaistniałej sytuacji, gdy przez Europę migrują tysiące ludzi, którzy do tej pory żyli daleko od nas, poruszamy się jak we mgle. Nie wiemy, czy przybysze nas ubogacą, czy zniszczą.

W Polsce sprawie uchodźców i migrantów przyglądamy się raczej z zewnątrz, bo uchodźcy do nas się nie pchają, a niektórzy z przyjętych uciekli do Niemiec. Są w Polsce kwestią polityczną - bardziej tematem do rozmów i sporów niż ludźmi z krwi i kości. Może dlatego tak łatwo przychodzi nam formułowanie radykalnych sądów opartych najczęściej albo na założeniach ideologicznych, albo na hiobowych wieściach, w których lubują się media, o gwałtach, zbrodniach i zamachach. Może gdyby ci ludzie byli bliżej, mielibyśmy bardziej subtelne sądy, bez tego radykalnego podziału na obóz "otwartych" i "zamkniętych"?

Dlatego z serca dziękuję Ci, Ojcze Święty, za Twoje "przewodzenie w miłości". Dzięki za Twój wyjazd na Lampedusę w pierwszych miesiącach pontyfikatu i za homilię, w której przypomniałeś o odpowiedzialności za krew brata. Dzięki za wezwanie parafii i wspólnot do przyjęcia rodzin uchodźców! Może nie spotkała się z wielkim entuzjazmem, ale do dziś jest czytelnym i mocnym znakiem, w którą stronę powinien pójść Kościół. Dzięki za odwiedzenie obozu dla uchodźców w Grecji i za przyjęcie u siebie ludzi po prostu potrzebujących. Dzięki za słowa skierowane przed dwoma miesiącami do uchodźców: "Każdy z was, uchodźców, kto puka do naszych drzwi, ma oblicze Boga". I dzięki za słynne "przepraszam", które usłyszeli z Twoich ust.

Twoje zaangażowanie jest wyraźnym znakiem, że Kościół lgnie w stronę tych ludzi. Jesteś w końcu naszą widzialną głową. Dlatego z serca Ci dziękuję, że w tym czasie zamętu i obaw odważnie przewodzisz w miłości. Najpierw miłość, potem cała reszta.

Dziękuję Ci też za to, że tak, a nie inaczej, działasz i mówisz, choć - jestem o tym przekonany - dobrze wiesz, że dla wielu to jest szalone, nieodpowiedzialne, a nawet szkodliwe. Mówią o Tobie, że zdradzasz Kościół, że klękasz przed muzułmańską kobietą, że masz na rękach krew ofiar zamachowców. Dziękuję, że bardziej słuchasz Ducha Bożego, dzięki temu wypełniasz powierzone Ci zadanie i przewodzisz w miłości.

Naprawdę: wielkie, wielkie dzięki, Ojcze!

ks. Przemysław Szewczyk - prezbiter Kościoła rzymskokatolickiego Archidiecezji Łódzkiej. Patrolog, tłumacz. Prezes Stowarzyszenia Dom Wschodni - Domus Orientalis. Założyciel portalu patres.pl.