Okruchy Ewangelii: Zesłanie Ducha Św.

„Przyszedł Jezus, stanął pośrodku, i rzekł do nich: «Pokój wam!». A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie ujrzawszy Pana” (J 20,19-20). W chwili niepewności, jaką dostrzega się u apostołów, pojawia się Jezus i staje pośrodku nich. Ewangelista ukazuje w ten sposób, że Chrystus jest pośrodku rodzącego się Kościoła; wszyscy inni są zgromadzeni wokół Niego. Wypowiadając słowa „Pokój wam!”, dotyka On tego, co stanowi dla uczniów istotny problem: lęku, bierności, dezorientacji, niepewności. Jezus pokazuje im swoje przebite ręce i bok i uświadamia, że mają Go właśnie takiego wyznawać i głosić: upokorzonego, cierpiącego, ukrzyżowanego, ale przede wszystkim zmartwychwstałego i żyjącego.

To wszystko było jednak jedynie przygotowaniem do głównego zamysłu i czynu Zbawiciela: „Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: «Weźmijcie Ducha Świętego. Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane»” (J 20,22-23).

Odchodzący Jezus, widząc zagubionych uczniów, udzielił im Ducha Świętego, który będzie im towarzyszył, będzie ich umacniał, oświecał i uświęcał. Pięćdziesiąt dni później, już po Wniebowstąpieniu Jezusa, nastąpiło zesłanie Ducha Świętego w sposób uroczysty, publiczny; to wielkie wydarzenie wspominamy właśnie dzisiaj. Jednak już w dniu Zmartwychwstania Jezus obdarzył swoich uczniów obiecywanym Duchem. To dzięki Jego działaniu uczniowie stawali się mocni, dojrzali, przekonujący, zdecydowani. Szli i odważnie głosili naukę Chrystusa, przeciwną panującym wówczas tendencjom w życiu moralnym, społecznym i politycznym.

My również otrzymaliśmy Ducha Świętego, najpierw w czasie chrztu świętego, a później przyjmując sakrament bierzmowania. Doświadczamy niekiedy w sposób szczególny Jego działania, ale czasem jest też odwrotnie: przychodzą zwątpienia i brak entuzjazmu. Sytuacja jest wtedy szczególnie trudna, jak pisze Wojciech Bąk: „Wszystko się we mnie rozerwało, / Ty jeden mnie ocalić możesz – / Czeka Cię dusza ma i ciało – / Przyjdź, Stworzycielu, Duchu, Boże!” .

Prośmy Ducha Świętego o moc i światło, które pozwoliłyby nam pokonywać napotykane trudności i nie bać się iść pod prąd mentalności, jaka panuje w wielu dzisiejszych środowiskach. My mamy głosić Jezusa o przebitych rękach i boku, ukrzyżowanego i zmartwychwstałego, który jedynie może dać nam prawdziwy pokój i szczęście.

Zauważa ks. Józef Augustyn SJ: „Lęk przed niewiadomą w przyszłości każe nam nieraz powracać do przeszłości i trzymać się jej uparcie. Jedynym wyjściem w takich chwilach niepewności bywa prośba o światło Ducha Świętego. Jeżeli bowiem Pan Bóg rzeczywiście chce nam powierzyć jakieś nowe zadania i otworzyć przed nami nowe perspektywy, to jednocześnie da nam potrzebne ku temu światło i moc”.