"Nie chodzi o moje lęki ale o to, aby spotkać Chrystusa"

Uczestnicy programu MAGIS zostali podzieleni na małe grupy, składające się od 15 do 25 osób. W nich będą brać udział w eksperymentach ignacjańskich. Poniżej opowiadają o tym, jakie są ich wrażenia i oczekiwania z tym związane.

- Jestem otwarta na nowe doświadczenia i nie mam żadnych szczególnych oczekiwań - mówi dwudziestopięcioletnia Jillian Hayes z Anglii, która na co dzień pracuje jako pielęgniarka. Jillian wraz z uczestnikami z Korei, Litwy, Wielkiej Brytanii bierze udział w eksperymencie z duchowości, który odbywa się w Pradze. W stolicy Czech MAGIS-owicze  będą zapoznawać się z chrześcijańską sztuką i architekturą, a także poznawać życiorysy świętych.

Dwudziestoczteroletnia Mushamba Phiri pochodzi z Zambii i zajmuje się projektowaniem ubrań. Na MAGIS-ie wraz z grupą Francuzów, Kolumbijczyków i Koreańczyków bierze udział w eksperymencie artystycznym. W jego trakcie uczestnicy będą m.in. wykonywać biżuterię i uczyć się malarstwa olejnego.

- Jestem osobą kreatywną, dlatego bardzo się cieszę, że właśnie do takiego eksperymentu mnie przydzielono - zwierza się Mushamba. Po czym dodaje: - Mimo że sztuka nie jest mi obca, to początkowo trochę się bałam. Ale tu nie o moje lęki chodzi, ale o to, aby spotkać Chrystusa.

- Mało podróżuję, więc MAGIS jest dla mnie bardzo ciekawym doświadczeniem. Inaczej nie miałbym okazji spotkać tylu ludzi z tak wielu krajów - opowiada dwudziestodwuletni Luís Vaz Pinto, student zarządzania z Portugalii, który wraz z grupą Syryjczyków, Hindusów i Słoweńców uczestniczy w eksperymencie socjalnym. Odbywa się on w Bytomiu i polega na opiekowaniu się ubogim.

- Brałem kiedyś udział w projekcie społecznym. W jego ramach zajmowaliśmy dziećmi z Azorów. Te wyspy są jednym z najuboższych regionów w całej Unii Europejskiej, charakteryzują się dużym bezrobociem i ogromną liczbą nastoletnich matek. Teraz z kolei pomagam w prowadzonym przez jezuitów centrum społecznym. Myślę więc, że eksperyment w Bytomiu może być czymś podobnym, czego już doświadczyłem - gdyba Luís. I dodaje: - Mimo to nie brak mi obaw. Nie znam bowiem polskiego. W dodatku angielski też mi nie najlepiej idzie.

- Lubię tańczyć, choć nie wiem, co mnie tam czeka. Obserwując Mocnych w Duchu, widzę, że może to nieco inny rodzaj tańca niż ten, który znam. Choć bardzo mi się on podoba - stwierdza dwudziestoczteroletnia Kateřina Nováková, fizjoterapeutka z Czech, która w Łodzi bierze udział w eksperymencie tanecznym.

- Cieszę się, że można się modlić tańcem, bo go lubię. Jest to jednak krępujące, gdy mnie ktoś wówczas ogląda. Natomiast gdy się tak modlę, to czuję się swobodnie, jestem nieskrępowana. A to dlatego, że jestem wolna od ludzkich opinii. Nie można przecież krytykować kogoś za to, że się tak a nie inaczej modli.