Papież mianował nowego biskupa pomocniczego w diecezji pelplińskiej. Jest nim ks. Arkadiusz Okroj

Ks. dr Arkadiusz Okroj jest doktorem teologii. Urodził się 27 maja 1967 r. Pochodzi z Chmielna, gdzie ukończył szkołę podstawową. Maturę zdał w I Liceum Ogólnokształcącym w Kartuzach, gdzie uczęszczał do klasy o profilu matematyczno-fizycznym.

Następnie podjął studia w Wyższym Seminarium Duchownym w Pelplinie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1992 r., po czym został wikariuszem w parafii pw. Matki Bożej Pocieszenia w Drzycimiu. Po niemal pięcioletniej posłudze w tym miejscu został przeniesiony do parafii pw. św. Józefa w Wygodzie Łączyńskiej.

Następnie podjął studia z teologii duchowości na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim Jana Pawła II. Po ich ukończeniu pracował w Wyższym Seminarium Duchownym w Pelplinie jako ojciec duchowny i wykładowca (także obecnie) teologii duchowości. Opiekował się również wieloma wspólnotami i grupami kleryckimi. W diecezji pełni funkcję moderatora formacji kapłańskiej.

Pełni ponadto funkcję przewodniczącego podkomisji KEP ds. Indywidualnych Form Życia Konsekrowanego. Otrzymał tytuł kapelana honorowego Jego Świątobliwości (prałata).

Od 1 lipca 2010 r. na mocy dekretu bp. Jana Bernarda Szlagi jest proboszczem parafii pw. św. Michała Archanioła w Kiełpinie. W 2017 r. obchodził dwudziestopięciolecie kapłaństwa.

"Idźcie i nauczajcie", czyli promujcie duchowość, promujcie to, co jest w człowieku pozytywne. Chciałbym, żeby ten misyjny nakaz Chrystusa programował moje działanie - mówi w rozmowie z Dawidem Gospodarkiem ks. Arkadiusz Okroj, biskup nominat diecezji pelplińskiej. Urodzony na Kaszubach duchowny przytacza słynne kaszubskie zawołanie: "Më trzimómë z Bògã" - Trzymamy z Bogiem.

Ks. Arkadiusz Okroj: W diecezji już bardzo długo czekaliśmy na nowego biskupa pomocniczego i były różne domysły. Ale ja czułem się raczej bezpiecznie i miałem spokojne serce - starałem się jako proboszcz zajmować się tym, co wiąże się z duszpasterstwem. Wiadomość o nominacji zaskoczyła mnie w dość ciekawych okolicznościach. W niedziele po wielu Mszach mamy spotkanie modlitewne z grupą kilkudziesięciu dorosłych osób. Po tym spotkaniu, tuż przed godziną 22, zadzwonił do mnie telefon z wiadomością, która, jak się okazuje, dość diametralnie zmieni moje życie. 

Oczywiście dano mi czas do namysłu, który starałem się dobrze wykorzystać i przemodlić decyzję. W takim momencie uderza z dużą siłą poczucie ogromnej odpowiedzialności i jednocześnie pojawia się z całą wyrazistością świadomość własnych ograniczeń. Ale w końcu czytamy Pismo Święte i widzimy, że Pan Bóg - może to nazwiemy Jego poczuciem humoru - lubi posługiwać się tym, co słabe, aby swoje plany realizować, bo przecież to On, nie nasze ludzkie możliwości, są motorem przemiany świata.. 

Żyjemy w konkretnych realiach, które są bardzo dynamiczne. Zastanawiałem się, jak zaprogramować swoją działalność, i przychodzi mi do głowy takie ogólne, pojemne hasło: "Idźcie i nauczajcie". To zawołanie będące wielkim nakazem, to ostatnie słowa Chrystusa skierowane do uczniów przed wniebowstąpieniem. Zrobiło na mnie wrażenie usłyszane kiedyś rozważanie, że ten nakaz Pana Jezusa można postawić obok przykazania miłości bliźniego. 

Uczniowie Chrystusa są zobowiązani do tego, by nadawać dynamikę Kościołowi, byśmy byli wyraziści, żebyśmy umieli wchodzić w rzeczywistość, która jest często bardzo pogubiona. Ten nakaz realizujemy od początku chrześcijaństwa, ale myślę, że dziś ważne jest to, by skupić się na pozytywnym działaniu. "Idźcie i nauczajcie", czyli promujcie duchowość, promujcie to, co jest w człowieku pozytywne. Chciałbym, żeby ten misyjny nakaz Chrystusa programował moje działanie. Oczywiście będzie się to zderzało z konkretnymi realiami, ale chcę taki program w diecezji realizować. 

Tak, bardzo ważna i bliska jest dla mnie postać bł. Stefana Frelichowskiego. On już w swoich czasach mówił, że kapłani powinni się ruszyć, wyjść ze swoich plebanii, że mają szukać dusz i je pociągać, a potem wychowywać. Wychowywać, czyli wydobywać to, co jest w człowieku najpiękniejsze. To jest bardzo ważne wyzwanie i chyba konieczność w czasach, kiedy różne siły starają się zepchnąć Kościół do jakiejś defensywy. 

Urodziłem się w Kartuzach a całe życie przed seminarium mieszkałem w Chmielnie, więc to środowisko kulturowe jest dla mnie naturalne. Bardzo charakterystyczny jest oczywiście język kaszubski, który sam ma tyle różnych odcieni i pewnie ciężko go opanować, jeśli nie został wyniesiony z domu rodzinnego. Niewątpliwie odzwierciedla mentalności ludzi, którzy mieszkają na tej ziemi. Postrzega się ich jako raczej zamkniętych. To się zmienia. Z pewnością jednak Kaszubi są mocno przywiązani do tradycji i do wiary. Są świadomi swoich różnych słabości, a Kościół jest dla nich przestrzenią, w której starają się otworzyć na to, co umacnia, uzdalnia do przyzwoitego życia.

Można przywołać różne charakterystyczne zawołania, np. "Më trzimómë z Bògã" - Trzymamy z Bogiem. Na szczęście żyjemy w czasach, kiedy dużo dobrego robi się dla promowania kaszubszczyzny w przestrzeni kulturowej.