Zachować ducha Soboru

Rozważanie przed modlitwą "Anioł Pański"

Przed 40 laty, 28 października 1965 r. odbyła się VII Sesja Powszechnego Soboru Watykańskiego II. Po niej — w niewielkich odstępach czasu — były jeszcze trzy, a ostatnia, 8 grudnia, zakończyła Sobór. W końcowej fazie tego historycznego wydarzenia kościelnego, które rozpoczęło się trzy lata wcześniej, została zatwierdzona większość dokumentów soborowych. Niektóre z nich są bardziej znane i często cytowane, inne mniej, lecz wszystkie zasługują na pamięć, ponieważ zachowały swą wartość, a ich aktualność pod pewnymi względami wręcz wzrosła. Dziś pragnę przypomnieć pięć dokumentów, które sługa Boży papież Paweł VI i Ojcowie Soborowi podpisali owego 28 października 1965 r. Są to: Dekret Christus Dominus o pasterskich zadaniach biskupów w Kościele; Dekret Perfectae caritatis o odnowie życia zakonnego; Dekret Optatam totius o formacji kapłańskiej; Deklaracja Gravissimum educationis o wychowaniu chrześcijańskim; i w końcu Deklaracja Nostra aetate o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich.

Formacja kapłanów, życie konsekrowane i posługa biskupów były tematami trzech zwyczajnych zgromadzeń Synodu Biskupów, które odbyły się w latach: 1990, 1995 i 2000.

Zgromadzenia te w dużej mierze nawiązywały do nauczania Soboru Watykańskiego II i je rozwijały, o czym świadczą posynodalne adhortacje apostolskie mojego umiłowanego poprzednika Sługi Bożego Jana Pawła II: Pastores dabo vobis, Vita consecrata oraz Pastores gregis. Mniej znany jest natomiast dokument o wychowaniu. Kościół od zawsze zajmował się wychowaniem młodzieży, które — jak uznał Sobór — ma «olbrzymie znaczenie» zarówno w odniesieniu do życia człowieka, jak i postępu społecznego (por. Deklaracja Gravissimum educationis, Wstęp). Również dziś, w epoce ogólnoświatowego przekazu, wspólnota Kościoła jest w pełni świadoma, jak wielkie znaczenie ma system wychowawczy, który uznaje prymat człowieka jako osoby otwartej na prawdę i dobro. Pierwszymi i podstawowymi wychowawcami są rodzice, których wspomaga, zgodnie z zasadą pomocniczości, społeczeństwo (por. tamże, 3). Kościół, któremu Chrystus powierzył zadanie ukazywania «drogi życia» (por. tamże), poczuwa się do szczególnej odpowiedzialności za wychowanie. Misję tę stara się wypełniać na różne sposoby: w rodzinie, w parafii, za pośrednictwem stowarzyszeń, ruchów oraz grup zajmujących się formacją i działalnością inspirowaną Ewangelią, a w specyficzny sposób w szkołach, na wyższych uczelniach i uniwersytetach (por. tamże, 5-12).

Bardzo aktualna jest również Deklaracja Nostra aetate, ponieważ dotyczy stosunku wspólnoty Kościoła do religii niechrześcijańskich. Biorąc za punkt wyjścia zasadę, że «wszystkie ludy stanowią jedną wspólnotę» i że obowiązkiem Kościoła jest «umacnianie jedności i miłości między ludźmi oraz między narodami» (n. 1), Sobór «nie odrzuca niczego, co (...) jest prawdziwe i święte» w innych religiach i wszystkim głosi Chrystusa, «który jest 'drogą, prawdą i życiem', w którym ludzie znajdują pełnię życia religijnego» (n. 2). W Deklaracji Nostra aetate Ojcowie Soboru Watykańskiego II przedstawili kilka zasadniczych prawd: w sposób jasny przypomnieli, że chrześcijan i żydów łączy specjalna więź (n. 4), zapewnili o szacunku Kościoła dla muzułmanów (n. 3) i wyznawców innych religii (n. 2), a także potwierdzili powszechne braterstwo, które odrzuca wszelką dyskryminację i prześladowania religijne (n. 5).

Drodzy bracia i siostry, zachęcam was do ponownej lektury tych dokumentów i proszę, byście wraz ze mną modlili się do Maryi Dziewicy, ażeby pomagała wszystkim wierzącym w Chrystusa podtrzymywać ducha Soboru Watykańskiego II i przyczyniać się do zaprowadzenia w świecie powszechnego braterstwa, które jest zgodne z tym, czego Bóg chce dla człowieka, stworzonego na Jego obraz.

Apel o pomoc dla ofiar trzęsienia ziemi w Kaszmirze

Jak wszyscy wiemy, 8 października silne trzęsienie ziemi dotknęło Kaszmir, a zwłaszcza jego część znajdującą się po stronie pakistańskiej, powodując śmierć ponad 50 tys. osób i ogromne zniszczenia. Również tym razem solidarność wyraziła się w różnych formach, ale potrzeby okazały się większe niż zaoferowana dotychczas pomoc. Dlatego ponownie apeluję do wspólnoty międzynarodowej o wzmożenie wysiłków mających na celu wsparcie tej tak ciężko doświadczonej ludności.

Benedykt XVI