Watykan: Kościół ma trzech nowych świętych

Ojciec Święty rozszerzył dziś na cały Kościół kult liturgiczny bł. Franciszka de Laval, pierwszego biskupa Québeku w Kanadzie (1623 -1708), portugalskiego jezuity, bł. Józefa de Anchiety (1534-97) oraz bł. Marii od Wcielenia (Marii Guyart; 1599-1672), Francuzki, wdowy, założycieli mniszek urszulanek w Quebecu (Kanada), "matki Kanady".

Przyjmując prefekta Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, kard. Angelo Amato papież upoważnił tę dykasterię także do ogłoszenia 4 dekretów o cudach przypisywanych wstawiennictwu błogosławionych (do kanonizacji), jednym dekrecie o cudzie przypisywanym wstawiennictwu sługi Bożego (do beatyfikacji) oraz 8 dekretów o heroiczności cnót kandydatów na ołtarze.

FRANCISZEK DE MONTMORENCY LAVAL urodził się 30 kwietnia 1623 w Montigny-sur-Avre we Francji. Pochodził z jednej z najpotężniejszych, arystokratycznych rodzin francuskich. Otrzymał gruntowne wykształcenie w kolegium jezuickim i w 1647 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pomimo, że ze względu na koneksje rodzinne były mu dostępne najwyższe zaszczyty francuskiego Kościoła, jego marzeniem były misje. Skorzystał z okazji wyjazdu do misji w Nowej Francji (dzisiejsza Kanada). W 1658 r. został mianowany pierwszym wikariuszem apostolskim Nowej Francji. Rok później przybył do Nowego Świata, by objąć swą misję. W 1674 r. po podniesieniu wikariatu apostolskiego Nowej Francji do rangi diecezji i zmiany nazwy na Québec został pierwszym biskupem tej diecezji. W czasie swej posługi dokonał podziału administracyjnego diecezji na szereg parafii oraz ufundował seminarium duchowne w Québeku, które w 1852 r. przekształciło się w Uniwersytet Laval. Z racji swej pozycji był członkiem rady kolonii, w której często reprezentował odmienne poglądy niż g1ubernatorowie Nowej Francji. Sytuacja taka prowadziła do częstych konfliktów. Jako że Laval posiadał silne poparcie we Francji, konflikty te kończyły się częstymi zmianami na stanowisku gubernatora. Był znany ze swej zdecydowanej walki z plagą alkoholizmu wśród miejscowej ludności. Obłożył karą ekskomuniki chrześcijan sprzedających alkohol Indianom. W 1679 r. uzyskał do króla Ludwika XIV dekret zakazujący sprzedaży alkoholu rdzennym mieszkańcom Kanady. Zmarł 6 maja 1708 r. Beatyfikował go Jan Paweł II 22 czerwca 1980 r.

Portugalski jezuita JÓZEF DE ANCHIETA urodził się w San Cristóbal de la Laguna na Teneryfie na Wyspach Kanaryjskich 19 marca 1534 r. Jako dziecko, pobierał nauki u dominikanów. Już w wieku siedmiu lat doskonale potrafił operować językiem łacińskim. Odznaczał się wysokimi zdolnościami intelektualnymi, pobożnością i niezwykłą pamięcią. Od czternastego roku życia studiował na uniwersytecie w Koimbrze. Interesował się publikacjami misjonarzy z Nowego Świata. Od jezuitów otrzymywał listy misjonarzy min. o. Franciszka Ksawerego i o. Manuela da Nobregi, którzy jako pierwsi opisywali nowe ziemie i ich mieszkańców. Próbował rozeznać swoje powołanie. Ostatecznie wstąpił do nowicjatu Towarzystwa Jezusowego. W czasie trwania nowicjatu, José wyróżniał się pobożnością i skłonnością do ascezy. Pragnął wyjechać na misje, ale miał kłopoty zdrowotne. Z tego względu został wysłany do Brazylii, gdzie przez 44 lata był misjonarzem. Przybył tam 13 czerwca 1553 r., nie mając jeszcze 20 lat. Zapisał się w dziejach Brazylii między innymi jako jeden z założycieli dwóch największych miast tego kraju: São Paulo i Rio de Janeiro. Był znany jako znakomity mówca, katecheta, pisarz i dramaturg. Ze swą posługą misyjną szedł jednocześnie do Indian, Białych i Czarnych, dlatego nazwano go Apostołem Brazylii. Zmarł 9 czerwca 1597 r. Błogosławionym ogłosił go 22 czerwca 1980 r. Jan Paweł II.

MARIA OD WCIELENIA (MARIA GUYART) urodziła się 28 października 1599 r. koło Tours. Była córką piekarza Florenta Guyarta i Jeanne Michelet. W wieku 17 lat poślubiła Claude'a Martina, z którym miała syna urodzonego w 1619 r. Pół roku później owdowiała. W 1631 r. wstąpiła do zakonu urszulanek. Śluby zakonne złożyła w 1633 r. i przyjęła imię Maria od Wcielenia. W 1639 r. przybyła do Nowej Francji w Ameryce Północnej, gdzie rozwinęła działalność misyjną i charytatywną. W Québeku założyła klasztor urszulanek (1641), którego została pierwszą przełożoną. Stąd prowadziła swoją działalność. Nauczyła się języka Irokezów i pracowała wśród Indian. Opracowała słowniki i katechizmy w języku Huronów. Zmarła 30 kwietnia 1672 r. Po śmierci została otoczona kultem i czczona przez Kościół w Québeku jako święta. Jej relikwie znajdują się w założonym przez siebie klasztorze. 22 czerwca 1980 r. jej beatyfikacji dokonał bł. Jan Paweł II.

Tych troje błogosławionych zostało wpisanych do katalogu świętych na mocy tzw. kanonizacji równoważnej. Ich kult obowiązuje w całym Kościele. Ten akt papieski jest ostatecznym orzeczeniem przez papieża ich świętości. Orzeczenie to nie jest jednak wyrażone w zwykłej formule kanonizacji, lecz w dekrecie zobowiązującym cały Kościół do oddawania czci danemu błogosławionemu i otaczania go takim samym kultem, jaki należy się świętym kanonizowanym.

Ponadto Ojciec Święty upoważnił Kongregację Spraw Kanonizacyjnych do ogłoszenia 4 dekretów o cudach przypisywanych wstawiennictwu błogosławionych. Oznacza to, że po zasięgnięciu opinii kardynałów papież wyznaczy datę ich kanonizacji.

Są to cuda za przyczyną:

BŁ. JANA ANOTNIEGO FARINY, urodzonego się w Gambellarze w pobliżu Vicenzy we Włoszech 11 stycznia 1803 r., jako drugi spośród pięciu braci. Jego rodziców wyróżniała głęboka wiara. Po przedwczesnej śmierci ojca zamieszkał wraz z matką i braćmi u wuja księdza, który zadbał o jego formację duchową.

Mając piętnaście lat wstąpił do seminarium diecezjalnego w Vicenzy, a po jego ukończeniu, 14 stycznia 1827 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Został następnie mianowany wikariuszem parafii św. Piotra w Vicenzy, a także wykładowcą w seminarium. W 1831 r. założył pierwszą szkołę ludową dla dziewcząt z ubogich rodzin. Aby zapewnić tej instytucji odpowiednie nauczycielki, w 1836 r. założył Zgromadzenie Sióstr Nauczycielek św. Doroty, Córek Najświętszych Serc. Członkinie zgromadzenia zajmowały się także niewidomymi, głuchoniemymi, psychicznie upośledzonymi, chorymi i starcami. Założyciel pragnął otoczyć opieką wszystkich potrzebujących.

W 1850 r. został mianowany ordynariuszem Treviso; sakrę biskupią przyjął 19 stycznia 1851 r. Rozwinął prekursorską działalność duszpasterską, nastawioną na formację duchowieństwa i ludzi świeckich, przygotowującą ich do wspólnej pracy ewangelizacyjnej. Jako biskup Treviso udzielił święceń kapłańskich Giuseppe Sarto — przyszłemu papieżowi Piusowi X.

W 1860 r. został przeniesiony na stolicę biskupią do Vicenzy, gdzie z oddaniem służył Ludowi Bożemu jeszcze przez 28 lat. Organizował pracę charytatywną, troszczył się o kapłanów, zwołał też synod diecezjalny — po raz pierwszy od 1689 r. Brał udział w obradach Soboru Watykańskiego I, na którym znalazł się wśród zwolenników ogłoszenia dogmatu o nieomylności papieża w sprawach wiary i moralności. Ze względu na szczególną troskę o dzieła miłosierdzia współcześni nazywali go "biskupem ubogich". Zmarł w Vicenzy 4 marca 1888 r. Został beatyfikowany przez papieża Jana Pawła II 4 listopada 2001 r.

BŁ. CYRIAKA ELIASZA CHAVARY, urodzonego 10 lutego 1805 r. w Kainakary w Indiach, założyciela Karmelitów Maryi Niepokalanej (CMI). Wstąpił do seminarium w 1818 r., w 1829 r. przyjął święcenia kapłańskie. W 1855 r. został pierwszym przełożonym generalnym zgromadzenia pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej. Zmarł 3 stycznia 1871 r. w Koonammava w opinii świętości. Został beatyfikowany w Kottayam przez Jana Pawła II 8 lutego 1986 r.

BŁ. MIKOŁAJA SAGGIO DE LONGOBARDI, urodzonego 6 stycznia 1649 r. w Longobardi, w Kalabrii (Włochy), w rodzinie skromnej i bogobojnej. Wcześnie wstąpił do franciszkanów. Z powodu braku wykształcenia do kapłaństwa go nie sposobiono. Odznaczał się anielską pobożnością i doskonałym posłuszeństwem. Pozwolono mu na pielgrzymowanie do Rzymu i Loreto. Obdarzony niezwykłymi darami Bożymi, skrupulatnie ukrywał je przed otoczeniem. Potem poważnie chorował. Gdy 2 lutego 1709 r. nastąpiła krótka agonia, twarz rozjaśniła mu się niezwykłym blaskiem. Beatyfikował go Pius VI w 1786 r.

BŁ. SIOSTRY EUFRAZJI OD NAJŚWIĘTSZEGO SERCA JEZUSOWEGO, urodzona w 1877 r. w Katturze w indyjskim stanie Kerala jako Róża Eluvathingal. Pod wpływem pobożnej matki od wczesnych lat chciała zostać świętą. Za wzór stawiała sobie swą patronkę, św. Różę z Limy. Mając 9 lat złożyła ślub czystości. Trzy lata później została aspirantką Zgromadzenia Matki Karmelu, w którym przyjęła imię Eufrazja. W zgromadzeniu pełniła funkcje m.in. przełożonej oraz mistrzyni nowicjatu. Zmarła 29 sierpnia 1952 r. 35 lat później rozpoczął się jej proces beatyfikacyjny. Heroiczność cnót sługi Bożej Stolica Apostolska potwierdziła w 2002 r. Na jej beatyfikację zezwolił Benedykt XVI, a odbyła się ona 3 grudnia 2006 r. wsi Ollur koło Trichuru, w której się urodziła, zmarła i została pochowana.

Ponadto jeden dekret dotyczy cudu za przyczyną Sługi Bożego, ALOJZEGO BORDINO ze zgromadzenia braci świętego Józefa Cottolengo, (1922-1977) zmarłego w Turynie. Jest on konieczny do beatyfikacji sługi Bożego.

Osiem dekretów o heroiczności cnót dotyczą Sług Bożych:

hiszpańskiego biskupa Franciszka Simóna Ródenasa OFMCap. (1849-1914);

Włocha, ks. Adolfa Barberisa (1884-1967);

zmarłego w Kanadzie Francuza, asumpcjonisty o. Marii Klemensa (w świecie Józef Staub) - (1876-1936);

hiszpańskiego augustianina, br. Sebastiana Elorza Arizmendi (1882-1942);

Brazylijki Marii Teresy od Jezusa Eucharystycznego (w świecie Dulce Rodrigues dos Santos), założycielki zgromadzenia Małych Misjonarek Maryi Niepokalanej (1901-1972);

Hiszpanki, Klary od Niepokalanego Poczęcia, klaryski (w świecie Jonna Sánchez García) - (1902-1973);

zmarłej w Hiszpanii Włoszki, Marii Magdaleny od Jezusa Eucharystycznego (w świecie Maria Józefina Teresa Marcucci) - (1888-1960);

Włocha, Alojzego Rocchi, świeckiego, (1932-1979).

W tych ośmiu przypadkach do beatyfikacji są jeszcze konieczne dekrety o cudzie za wstawiennictwem wspomnianych sług Bożych.