Życie i charyzmat św. Urszuli Ledóchowskiej

- Nasza założycielka zawsze miała uśmiech na twarzy, nawet w najtrudniejszych momentach. Niemal na każdym zdjęciu jest radosna. Do bycia cały czas optymistą zachęca nas także dzisiaj. Musimy to czynić w Bożej perspektywie - mówiła s. Teodora Pronobis.

Pierwsza niedzielna Msza św. sprawowana o godzinie siódmej w ludźmierskim sanktuarium była szczególna, bo uczestniczyli w niej uczestniczy XVIII Rekolekcji Podhalańskich, które od jutra rozpoczną się w Rzymie. - Powierzamy was Matce Boskiej Ludźmierskiej i św. Urszuli Ledóchowskiej i życzymy wam owocnych rozważań - zaznaczył ks. Kazimierz Klimczak, proboszcz ludźmierskiej sanktuarium.

W Rzymie z uczestnikami XVIII Rekolekcji Podhalańskich spotkają się m.in. o. Leon Knabit, ks. prof. Władysław Zarębczan, prof. Stanisław Grygiel. Do Rzymu autobusem udaje się ponad czterdziestoosobowa grupa górali, a około dwadzieścia osób na miejsce dotrze samolotem.

Na czas drogi wielu uczestników zakupiło sobie materiały książkowe o św. Urszuli Ledóchowskiej, które rozprowadzały siostry.

W całej Polsce urszulanki mają wiele placówek. Najważniejszy dom znajduje się w Pniewach. Z kolei w diecezji krakowskiej pracują w trzech miejscach: w Ludźmierzu, Zakopanem i w Krakowie. W ludźmierskim sanktuarium pomagają w codziennym duszpasterstwie, katechizują, oprowadzają pielgrzymów, prowadzą zakrystię.

Julia Ledóchowska urodziła się 17 kwietnia 1865 w Loosdorf (Austria). W 1883 rodzina przeniosła się do Lipnicy Murowanej, niedaleko Krakowa. W 1886 Julia wstąpiła do klasztoru urszulanek w Krakowie. Tu, już jako m. Urszula, zajęła się przede wszystkim pracą pedagogiczną. W 1907 z błogosławieństwem papieża Piusa X wraz z dwiema siostrami wyjechała do Petersburga, aby objąć kierownictwo internatu dla dziewcząt przy polskim Gimnazjum św. Katarzyny. W 1910 nad Zatoką Fińską powstał dom dla wspólnoty oraz - realizujące idee pedagogiczne m. Urszuli - gimnazjum z internatem dla dziewcząt. Wybuch I wojny w 1914 r. spowodował wydalenie m. Urszuli z Rosji. Zatrzymała się w Skandynawii: w Sztokholmie, następnie w Danii.

W 1920 r. petersburska wspólnota urszulanek wróciła do wolnej Polski i osiedliła się w Pniewach koło Poznania. Wkrótce potem otrzymała od Stolicy Świętej pozwolenie na przekształcenie się w Zgromadzenie Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego.

Uśmiech, pogodę ducha i dobroć uważała za szczególnie wiarygodne świadectwo więzi z Chrystusem. Zmarła w 1939 r. w 1983 r. na ołtarze wyniósł ją Jan Paweł II. W 2003 r. została kanonizowana.