Bł. Jan XXIII - papież dobroci i pokoju

Angelo Giuseppe Roncalli pochodził z biednej rodziny ale za to głęboko religijnej, pełnej prostoty i miłości. Niedługo po otrzymaniu święceń kapłańskich w 1904 roku, powierzano mu kolejne zadania i misje związane z pracą dyplomatyczną Stolicy Świętej.

Przez kolejne dziesięciolecia pełnił misje wizytatora apostolskiego w Bułgarii a następnie obowiązki nuncjusza w Grecji, Turcji i Francji. Od roku 1953 był Patriarchą Wenecji. Pełnił ją przez pięć lat dbając o pogłębianie pobożności eucharystycznej wiernych oraz wiedzy religijnej dzieci i młodzieży. W dniu 28 października w 1958 zostaje wybrany papieżem.

Pełniąc swoją pełną oddania służbę w Kościele, do końca swoich dni zachował pogodę ducha i głęboką pobożność, o czym świadczy jego Dziennik duchowy prowadzony nieprzerwanie od czasu pobytu w seminarium w Bergamo. Jedno z ostatnich jego zapisów brzmi: „Tym, co najcenniejsze w życiu, jest Jezus Chrystus, Jego święty Kościół, Jego Ewangelia, prawda i dobroć”. Emanowała z niego radość człowieka Bożego, pochłoniętego całkowicie pragnieniem głoszenia Ewangelii wszystkim ludziom wszystkich kultur! Był obdarzony charyzmatem łatwego nawiązywania kontaktów z ludźmi. Nosił w sobie Chrystusowy pokój, który udzielał się także ludziom niewierzących.

Jego dramatyczne wołanie o pokój w świecie zagrożonym trwającą zimną wojną pomiędzy USA i Związkiem Radzieckim, przyczyniło się do zatrzymania ostrego konfliktu kubańskiego (w roku 1962), który groził wybuchem III Wojny światowej! Jego duchowym testamentem dla świata po wszystkie czasy pozostanie wciąż aktualna encyklika Pacem in terris napisana w 1963 roku.

Najważniejszym dziełem jego pięcioletniego pontyfikatu było zwołanie II Soboru Watykańskiego. Jego odważna decyzja, by wpuścić więcej świeżego powietrza w struktury kościelne, zaskoczyła wielu kardynałów. Pragnął w zmieniającym się szybko świecie podjąć duszpasterski wysiłek „aggiornamento”, odnowienia. Zachęcił biskupów, teologów oraz wiernych świeckich do podjęcia trudnej próby wyrażania depozytu wiary w nowy sposób, uwzględniającej zmiany w kulturze. Na eksperta soborowego zaprosił między innymi oskarżanego dziesięć lat wcześniej o brak ortodoksji teologa, jezuitę Henri de Lubaca.

Jan XXIII kochał bardzo Polskę i Jasną Górę, dokąd pielgrzymował 17 sierpnia w 1929 roku. Ofiarowany mu przez kard. Stefana Wyszyńskiego obraz Czarnej Madonny, znajdował się w Jego papieskiej kaplicy i był świadkiem jego odchodzenia do nieba. Przez cały swój pontyfikat wspierał wysiłki obrony wiary w sercach Polaków czynione przez Prymasa Tysiąclecia i cały Kościół w naszej Ojczyźnie.

W dniu 3 września 2000 roku spełniło się pragnienie Sługi Bożego ks. Kardynała Stefana Wyszyńskiego, który 1 listopada 1964 roku wyraził pragnienie, by „Bóg, Dawca chwały, pozwolił, wcześniej czyn później, że będziemy oglądać go na ołtarzach jako wzór najbardziej potrzebny współczesnemu światu”. W czasie Mszy świętej beatyfikacyjnej Sługa Boży Jan Paweł II powiedział: „W pamięci wszystkich utrwalił się obraz papieża Jana z uśmiechem na twarzy i ramionami szeroko otwartymi, przygarniającymi cały świat. Iluż ludzi urzekła prostota jego serca, połączona z głęboką znajomością człowieka i jego spraw! Powiew nowości, jaki wniósł ten papież, nie dotyczył oczywiści doktryny, ale raczej sposobu jej przedstawiania; nowy był jego styl mówienia i działania oraz pełen sympatii sposób obcowania ze zwykłymi ludźmi i możnymi tego świata”.