"Dojrzewanie na drogach samotności"

Jak mimo samotności cieszyć się życiem? Co zrobić gdy samotność boli? Samotność nie-wybrana, nieakceptowana, odczuwana jako pusta i brak, połączona z dotkliwym bólem jest wrogiem duszy. Ujawnia braki w dobrym przyjęciu siebie i własnego losu – w miłości. Gdy uczucie i stany samotności są jak wyrok, niechciane i uciążliwe, szamoczemy się i walczymy. Tak naprawdę jest to walka ze sobą. Biblia mówi, że „nie jest dobrze, aby człowiek był sam”. A zatem jak radzić sobie z samotnością? Jak unikać pułapki osamotnienia? Czy można przyjąć samotność jako dar? Kto może Cię uratować od bólu samotności? Czy sam/a, musi oznaczać samotny/a?

Czas katechez, medytacji i ćwiczeń, wspólna Msza Święta, Sakrament Pojednania, adoracja, modlitwa o uzdrowienie, to miejsce dobre, by zmierzyć się z własną tożsamością, aby przyjąć uzdrowienie, otworzyć się na miłość. Jeśli spojrzę na swój los przez pryzmat wiary, zobaczę kim jestem o oczach Boga i to zmieni moją samotność.

Cele:

    spojrzenie na własną drogę oczyma wiary
    rozpoznanie własnej unikalności, bogactwa i godności
    poznanie obrazu siebie (za kogo siebie uważasz?)
    nazwać odgłosy „małego dziecka” uwięzionego w sobie
    nauczyć się radzić sobie z poczuciem osamotnienia
    przyjąć swoje życie jako DAR
    zaakceptować siebie i swoją historie życia
    otworzyć się z nadzieją na przyszłość
    określić swoje terytorium i swoją tożsamość