Dojrzewanie na drogach samotności

Jak mimo samotności cieszyć się życiem? Co zrobić gdy samotność boli? Samotność nie-wybrana, nieakceptowana, odczuwana jako pusta i brak, połączona z dotkliwym bólem jest wrogiem duszy. Ujawnia braki w dobrym przyjęciu siebie i własnego losu – w miłości. Gdy uczucie i stany samotności są jak wyrok, niechciane i uciążliwe, szamoczemy się i walczymy. Tak naprawdę jest to walka ze sobą. Biblia mówi, że „nie jest dobrze, aby człowiek był sam”. A zatem jak radzić sobie z samotnością? Jak unikać pułapki osamotnienia? Czy można przyjąć samotność jako DAR? Kto może Cię uratować od bólu samotności? Czy sama, musi oznaczać samotna?

Czas katechez, medytacji i ćwiczeń, wspólna Msza  Święta, Sakrament Pojednania, adoracja, modlitwa o uzdrowienie, to miejsce dobre, by zmierzyć się z własną tożsamością, aby przyjąć uzdrowienie, otworzyć się na miłość. Jeśli spojrzę na swój los przez pryzmat wiary, zobaczę kim jestem o oczach Boga i to zmieni moją samotność.

Cele:
spojrzenie na własną drogę oczyma wiary
rozpoznanie własnej unikalności, bogactwa i godności
poznanie obrazu siebie (za kogo siebie uważasz?)
nazwać odgłosy „małego dziecka” uwięzionego w sobie
nauczyć się radzić sobie z poczuciem osamotnienia
przyjąć swoje życie jako DAR
zaakceptować siebie i swoją historie życia

Dla kogo:
Rekolekcje są zaadresowane do MĘŻCZYZN I KOBIET, którzy chcą nauczyć się jak radzić sobie z samotnością, nadać jej nową wartość i sens oraz zrozumieć jej znaczenie. Zapraszamy osoby, które chcą dojrzewać w swoim rozwoju, by CIESZYĆ SIĘ ŻYCIEM W PEŁNI.