Odoryk

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów: -d- / -t- 'majątek dziedziczny, posiadłość, bogactwo' i rik 'władający, panujący'.

W Polsce imię występuje sporadycznie.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Odoricus, niem. Odorich, Oderic, Oderik, wł. Odorico.

Odoryk z Pordenone. Wedle pochodzenia nazywał się Mattiuzzi, ale do historii przeszedł pod swoim zawołaniem zakonnym. Urodził się około r. 1265 w Villanova pod Pordenone (niedaleko Friuli). Miał chyba dopiero piętnaście lat, gdy wstąpił do franciszkanów z prowincji weneckiej. Wyświęcony na kapłana, przez jakiś czas przebywał w eremie. W r. 1296 udał się jako misjonarz na Bliski Wschód. Wróciwszy do Italii, w r. 1317 znów podjął wyprawę misyjną. Zaokrętował się w Wenecji i dotarł najpierw do Trapezuntu nad Morzem Czarnym. Przemierzywszy Wielką Armenię, skierował się do Ormuz nad Zatoką Perską. W Tanie, u brzegów Indii, odszukał relikwie współbraci-męczenników, Tomasza z Tolentino i towarzyszy, którzy zginęli 9 kwietnia 1321 r. Potem przebywał na Wybrzeżu Malabarskim, skąd poprzez Indonezję udał się do Chin. Dotarł najpierw do Kantonu. W Cuanczou (Zajtun), gdzie powstały już dwie franciszkańskie wspólnoty, złożył wspomniane relikwie. W końcu dotarł do Chanbałyku (Pekinu), w którym w r. 1307 utworzono metropolię katolicką. Od początku rządził nią franciszkanin Jan z Montecorvino. Odoryk został jego współpracownikiem. W r. 1328 na prośbę arcybiskupa wyruszył do Europy, aby Jana XXII poinformować o stanie misji i pozyskać nowych misjonarzy. Gdy dotarł do Pizy, zapadł na zdrowiu, i z podróży do Awinionu zmuszony był zrezygnować. W Padwie na żądanie prowincjała podyktował Wilhelmowi z Solagna sprawozdanie ze swej podróży. Udał się następnie do Udine i tam 14 stycznia 1331 r. zmarł. Benedykt XIV zaaprobował jego kult w r. 1755. Wspomniane sprawozdanie Odoryka spisał Wilhelm w nieporadnej łacinie. W r. 1331 Henryk z Kłodzka przeglądnął je i poprawił. Do pracy przystąpił powtórnie w dziesięć lat później, kiedy przebywał w Pradze. Relacja Odoryka, znana pod tytułem Itinerarium lub Liber de mirabilibus mundi czy Descriptio terrarum - pozostaje jednym z najcenniejszych źródeł do poznania ówczesnych pojęć geograficznych, etnografii, obyczajów, wierzeń religijnych, stosunków handlowych i innych zjawisk na Dalekim Wschodzie XIV w. Tłumaczono ją na kilka języków.