Abbo (Abbon)
Jest to znane imię w krajach germańskich. Najprawdopodobniej wywodzi się ze spieszczenia germańskiego imienia Adalburg / Alburg. Z biegiem czasu usamodzielniło się i stało się odrębnym imieniem. Występuje w obocznych formach Abo, Abbo, Abe, Appe, Abl. Forma Abbon pochodzi ze zlatynizowanej postaci (z przypadków zależnych - Abbo, -onis). Mogło mieszać się (a w końcu także identyfikować się) z łacińskim (greckim) słowem abbas 'ojciec, opat' wywodzącym się z języka aramejskiego, w którym abba znaczyło 'tatuś'.
Na terenie Polski imię poświadczone jest w postaci Abba w r. 1299 i 1313 w Kodeksie dyplomatycznym Małopolski.
Odpowiedniki obcojęz.: łac. Abbo, niem. Abbo, fr. Abon, wł. Abbone.
Święci pojawiający się pod tym imieniem na kartach historii nie są liczni. Tutaj przedstawimy jednego, który znaczeniem swoim wyraźnie góruje nad innymi.
Abbo (Abbon) z Fleury, polihistor, jeden z najwybitniejszych uczonych swego stulecia. Urodził się między r. 940 a 950 w okolicach Orleanu. Wykształcenie otrzymał w opactwie we Fleury, gdzie też, okazawszy wybitne zdolności, w wieku dwudziestu kilku lat zaczął nauczać. Niemniej dla pogłębienia swych studiów udał się jeszcze do Paryża i Reims, gdzie zajmował się matematyką i astronomią, a następnie do Orleanu, gdzie znów ćwiczył się w umiejętnościach muzycznych. Wróciwszy do Fleury kontynuował wykłady i twórczość naukowo-literacką. Po r. 982 św. Oswald, biskup Yorku, zaprosił go na kierownika opackiej szkoły w Ramsey, gdzie też rozwinął działalność wychowawczą i pisarską. Wyświęcony przez św. Dunstana na kapłana, wrócił po jakimś czasie do Fleury i tam, w r. 988, został opatem. Odtąd zaznaczał się jego udział w życiu kościelnym, przy czym występował w obronie władzy biskupiej i papieskiej, pracował nad wzmożeniem karności duchowieństwa, żądał wyższych kwalifikacji od kandydatów do kapłaństwa, zwalczał symonię itp. Brał również udział w wielu synodach i trzykrotnie jeździł do Rzymu. W związku z tym pozostaje jego intensywna działalność na polu życia zakonnego. W niezależności klasztorów upatrywał jeden z głównych czynników podniesienia ich poziomu i dlatego nie wahał się wystąpić przeciw pretensjom biskupa Orleanu, w końcu zaś (997) uzyskał od Grzegorza V specjalną bullę dla swojego opactwa, które w ten sposób otrzymało przywilej egzempcji. W duchu reformy kluniackiej zajmował się też organizowaniem wewnętrznego życia klasztorów. Reformując zależny od siebie klasztor w La Réole, został zraniony włócznią w czasie zamieszek, jakie wybuchły między mnichami-Francuzami a miejscowymi Gaskończykami. Umarł 13 listopada 1004 r. na skutek odniesionej rany.
Abbona z Fleury nie należy mylić z autorem wierszowanych Bella Parisiace Urbis. Ten ostatni był opatem w Saint-Germain-des-Pr-s, a zmarł po r. 921.
Źródła w PL 139, 387-418 oraz w BHL 2-5. Duchowość omawia DSp 1 (1937), 61-63; działalność kościelną i kanoniczną Dictionnaire de droit canonique 1, Paris 1935, 71-76; całokształt twórczości DBF 1 (1933), 83-86; oraz LM 1 (1977), 15. - Ikonografia w LCI 5 (1973), 3. O Abbonie z Saint-Germain-des-Pr-s: LM, l. c., 15 n.