Abel

To znane z Biblii imię wywodzi się najprawdopodobniej z języka hebrajskiego, w którym słowo abhal znaczy 'dym, tchnienie, opar, mgła'. Może też wiązać się z akadyjskim słowem aplu / ibil lub asyryjskim ahbla / ablu 'syn rodzony'.

W Polsce notowane od w. XIII jako imię zakonne.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., fr., niem. Abel, ros. Awel, wł. Abel.

Święci, występujący w pomnikach hagiografii pod tym imieniem, byli albo biskupami w Galii, albo mało znanymi postaciami ze Wschodu. Na czoło wysuwa się rzecz jasna

Abel, syn Adama i Ewy. Znany z Rdz 4, 1-16, był razem ze swym bratem Kainem reprezentantem dwóch stanów, charakterystycznych dla pierwotnych społeczeństw Wschodu: pasterskiego i rolniczego. Bardziej jeszcze był typem człowieka bogobojnego i dobrego, który dla swych zalet staje się ofiarą zazdrości i nienawiści. Ginie jako taki i z kolei staje się uosobieniem prześladowanej niewinności. Figuratywne walory tych przedstawień sprawiły, że kilkakrotnie wspominały go pisma Nowego Testamentu (np. Mt 23, 35; Łk 11, 51; 1 J 3, 12), a Hbr 12 porównuje krew przezeń przelaną ze zbawczą Krwią Odkupiciela. Wątki te rozwijała potem literatura starochrześcijańska. W niej to oraz we wczesnych przedstawieniach ikonograficznych Abel stał się ponadto typem prześladowanego przez Żydów Chrystusa i Jego Kościoła. Był też obrazem Chrystusa - pasterza dusz, ofiarnika i ofiarnej żertwy. Imię Abla rychło pojawiło się w modlitwach eucharystycznych, a w litanii za konających wymieniany był jako święty na pierwszym miejscu. Później wprowadzono go gdzieniegdzie do kalendarzy liturgicznych pod dniami 2 i 25 stycznia oraz pod dniem 30 lipca.

Abel, biskup Metzu. Jego pontyfikat przypadał prawdopodobnie na lata 690-700. Był następcą biskupa Klodulfa (Klodwika). Martyrologium tamtejszej katedry wspominało go pod dniem 15 kwietnia. Niektórzy pomieszczają go pod imieniem Abbona.

Abel, arcybiskup Reims, był zrazu mnichem w Lobbes, a pochodzić miał ze Szkocji. Św. Bonifacy zaproponował go na stolicę metropolitalną w Reims, ale Abel zapewne nigdy jej na stałe nie przejął, bo nie dopuścił go do niej intruz Milo. Zmarł około r. 750 w Lobbes. Szczątki przeniesiono później do Binche, w belgijskiej prowincji Hainaut. Wspominany jest 5 sierpnia.