Akwila

Jest to imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen, w którego funkcji użyty jest wyraz pospolity aquila 'orzeł'. W religii rzymskiej orzeł jest ptakiem świętym, przynależnym Jowiszowi. Imię to mogło występować jako imię właściwe, tzw. praenomen, i jako cog- nomen.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Aquila, ros. ukr. Akuła, Wakuła.

We wczesnej epoce chrześcijańskiej imię to pojawiało się częściej. Tak np. zwał się grecki tłumacz Biblii hebrajskiej, który był prozelitą z Pontu i żył w II stuleciu. Jeszcze lepiej znani są z Biblii

Akwila i Pryska (Pryscylla), małżonkowie zaprzyjaźnieni ze św. Pawłem. Akwila pochodził z Pontu i był Żydem. Jak Paweł, zajmował się produkowaniem namiotów (ze zszywanych skór). Razem ze swą małżonką Pryską chrześcijaństwo przyjął w Rzymie, skąd po edykcie Klaudiusza (49/50) został wydalony. Przybył wówczas do Koryntu i tam właśnie zetknął się z apostołem narodów. Z nim podążył do Efezu, gdzie z narażeniem własnego życia bronił Pawła. Przebywali następnie w Rzymie i znów w Efezie. W jednym i drugim mieście tworzyli chrześcijańską domową wspólnotę, do której należeli zapewne współpracownicy Akwili. O ich dalszych losach wiadomości nie mamy. Acta, skonstruowane w VII w., luki tej nie wypełniają. Nie wiadomo też, dlaczego Akwilę nazwano w niektórych martyrologiach biskupem Heraklei. Wprowadzono do nich zaprzyjaźnionych z apostołem małżonków: na Wschodzie pod dniem 13 lutego oraz 13 lub 14 lipca, na Zachodzie (Ado) 8 lipca.

Teksty zebrano w Słowniku osób NTest. Omawia je szerzej DB 1 (1895), 809-811. Zwięźlej LThK 1 (1957), 779-780. Por. także BHL 654 m-x. - Ikonografia w LCI 5 (1973), 239.