Alderyk

Jest to dwuczłonowe imię germańskie. Jako pierwszy człon występuje element adal- / al- 'szlachetny, znakomity', a jako drugi -rik 'pan, włada, król'.

W Polsce brak potwierdzenia jego występowania.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Aldericus, niem. Alderich, Aldrich, wł. Alderico.

Było kilku świętych tego imienia, Niektórzy z nich pojawiają się również pod imionami: Alberyk, Eryk, a nawet Elryk. Tu tylko o dwóch wybitnych średniowiecznych biskupach. Są dostatecznie za-świadczeni w źródłach pisanych.

Alderyk, arcybiskup Sens. Urodził się około r. 775. Studiował w Tours, gdzie za mistrza miał Sigulfa, ucznia Alkuina. Na dworze Karola Wielkiego oraz Ludwika I Pobożnego spełniał rozmaite funkcje. W r. 821 był opatem w Ferri-res. Reformował potem inne opactwa. W r. 829 został arcybiskupem Sens. Zmarł 10 października 841 r. w Ferri-res, dokąd się usunął.

Alderyk, biskup Le Mans. Urodził się 21 czerwca 800 r. Wychowywał się na dworze cesarskim. Potem może przez jakiś czas kierował przykatedralną szkołą. Ludwik I Pobożny wezwał go do swego boku jako spowiednika. W r. 832 wyznaczony został na biskupa w Mans. Uczestniczył wówczas nadal w sprawach politycznych, ale odnotowano też jego obecność na synodach w Wormacji i Akwizgranie. W diecezji patronował rozmaitym inwestycjom, a na synodzie z r. 840 uregulował narzucające się zagadnienia liturgiczne. Po śmierci Ludwika I Pobożnego opowiedział się za Karolem II Łysym. Wtedy to właśnie powstały sfałszowane Actus pontificum Cenommanis in urbe degentium. Między r. 849 a 853 został sparaliżowany. Zmarł 24 marca 857 r. W Mans czczono go zawsze jako świętego, ale wspominano 19 stycznia.