Alkuin

Imię pochodzenia germańskiego, występujące w piśmiennictwie w obocznych formach Alkuin / Alkwin. Należy do grupy imion dwuczłonowych z pierwszym członem alk- (swn. alach) 'świątynia' i drugim -win 'przyjaciel'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Alcuinus, niem. Alkuin, Alkwin.

Alkuin urodził się około r. 730 w Nortumbrii. Kształcił się w Yorku, gdzie za mistrzów miał arcybiskupów Egberta i Etelberta. Potem sam nauczał, a od r. 766 był także kierownikiem szkoły. W r. 781, w czasie podróży do Italii, zetknął się w Pawii z Karolem Wielkim, a ten zaprosił go na swój dwór. Był tam znów kierownikiem szkoły, ale rychło stał się także wpływowym doradcą we wszystkich sprawach kościelnych. Mimo to w latach 786, 789 i 793 odnajdujemy go na Wyspie. Gdy w r. 796 zrzekł się ostatecznie powrotu do ojczyzny, mianowany został opatem u Św. Marcina w Tours. Tam zmarł 19 maja 804 r. Pozostawił wielu sławnych uczniów. Byli wśród nich wybitni biskupi oraz tacy pisarze, jak Raban Maur. Znamiennym był też jego udział w sporze o cześć obrazów, w ukształtowaniu minuskuły karolińskiej, w rewizji tekstów mszalnych, wypracowaniu metod misyjnych itp. Spuścizna literacka obejmowała dzieła: De fide sanctae et individuae Trinitate, podręczniki do nauczania gramatyki, dialektyki i retoryki, kilka żywotów, liczne listy, poematy i inskrypcje oraz epos De sanctis Euboricensis ecclesiae. Raban Maur wpisał mistrza do swego martyrologium. Mimo to kult Alkuina jako świętego nigdy się wyraziście nie zaznaczył i nigdy nie zatoczył szerszych kręgów. Natomiast zawsze zdawano sobie sprawę z tego, że rola, jaką odegrał w odrodzeniu karolińskim, była nie do zastąpienia.