Alojzy

Jest to imię pochodzenia germańskiego, z al-wis (all-weisse) 'wszystko wiedzący'. Na gruncie francuskim imię to zidentyfikowało się z imieniem Ludwik (Chlodowich, Chlodwich) i przyjęło formę Louis.

W Polsce spotykamy to imię od XVIII w. Popularyzują je jezuici po kanonizacji Alojzego Gonzagi (por. W. Męcińskiego -drama prozą- pt. Św. Alojzy zakonnik Zgromadzenia Jezusowego). Obok formy Alojzy używa się też postaci Alojz, Lojzy, a także spieszczonej formy Alojzeczek.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Aloisius, ang. Aloysius, fr. Louis, hiszp. Aloisio, niem. Alois, Aloys, ros. Alojzij, wł. Aloisio, Luigi.

Święci i błogosławieni noszący to imię tworzą w zestawieniach hagiograficznych grupę pokaźną, która, być może, stanie się jeszcze liczniejszą: papieski trybunał zajmujący się sprawami beatyfikacji i kanonizacji ma obecnie na wokandzie sprawy kilku Alojzych.

Alojzy Rabat-. Urodził się około r. 1430 w Monte S. Giuliano pod Trepani na Sycylii. Wstąpiwszy do karmelitów, długo był u nich przeorem w Randazzo. Zasłynął z uczynków miłosierdzia i przebaczenia. To ostanie wtedy także okazał, gdy dokonano nań zamachu. Zmarł na skutek odniesionych wówczas obrażeń, zapewne w r. 1490. Kult zaaprobowano w r. 1841. Wspomnienie obchodzi się 11 maja.

Alojzy Gonzaga (1568-1591). Urodzony w Castiglione delle Stiviere niedaleko Mantui, był synem Ferranta, księcia Rzeszy, i krewnym najsłynniejszych rodów Italii. Ojciec sposobił go do kariery wojskowej. Następnie przebywał na dworze florenckim i madryckim. Jednak od wczesnych lat pociągały go studia klasyczne. Oprócz łaciny i greki opanował szybko języki hiszpański, francuski i niemiecki. Jeszcze większy pociąg okazywał do rzeczy duchowych. Nie bez wpływu była tu także postać Karola Boromeusza, który udzielił mu pierwszej Komunii św. Mimo oporu ojca w r. 1585 zdołał urzeczywistnić wcześniejszy zamiar wstąpienia do Towarzystwa Jezusowego. W nowicjacie poczynił dalsze postępy w doskonałości chrześcijańskiej, czym wzbudził podziw u otoczenia, m.in. u Roberta Bellarmina, który przez pewien czas był jego kierownikiem duchowym. W r. 1589 pojechał do Castiglione, aby pośredniczyć w sporze swego brata Rudolfa z ks. Mantui. Wróciwszy do Rzymu zastał tam głód i epidemię. Uprosiwszy sobie pozwolenie przełożonych, oddał się wówczas bezzwłocznie posłudze chorych, a zaraziwszy się sam umarł jako ofiara miłości (21 czerwca). Dwadzieścia lat później został beatyfikowany, a w r. 1726 kanonizowany i ogłoszony patronem młodzieży, zwłaszcza studiującej. Kult tego młodocianego świętego upowszechnia się szybko. Wcześnie także ogarnia ziemie polskie. Już w r. 1608 ukazuje się jego życiorys napisany przez Szymona Wysockiego SI. Od r. 1621 obchodzi się uroczyście jego święto. Po r. 1637 uważa się go - razem ze św. Stanisławem - za obrońcę Smoleńska. Na scenach teatrów jezuickich grywa się dramaty przedstawiające jego postać. Upowszechnia się sześcioniedzielne nabożeństwo ku jego czci. Swoistego renesanu kult ten doczekał się w w. XIX, kiedy to ukazało się wiele polskich życiorysów i broszur zawierających nabożeństwa do niego. Na Górnym Śląsku popularnością cieszą się towarzystwa młodzieżowe pod jego patronatem, nazywane krótko Alojzjanami. Dodajmy w końcu, iż jeden z najstarszych obrazów świętego, malowany przez T. Dolabellę, znajduje się w krakowskim kościele Św. Barbary (1612).

Alojzy Scrosoppi urodził się 4 sierpnia 1804 r. w Udine. Gdy w r. 1827 został u filipinów kapłanem, pochłonęła go praca w zakładzie dla opuszczonych, który w Borgo Ronchi założyli Gaetano Salomonio oraz Andrea Scripioni. Potem z całą gorliwością zajmował się także nowo założonym zgromadzeniem sióstr opatrznościanek (Suore della Provvidenza), które z czasem rozprzestrzeni się na Włochy, Brazylię i Paragwaj. Zmarł 4 kwietnia 1884 r. Gorliwego kapłana zakonnika beatyfikował w r. 1981 Jan Paweł II.

Alojzy Maria Palazzolo urodził się 10 grudnia 1827 r. w Bergamo. Wychowany przez bogobojną matkę, wcześnie dostał się pod wpływ gorliwych kapłanów oddających się pracy nad młodzieżą. Wyświęcony na kapłana (1850), sam oddał się bez reszty tejże pracy. Rozszerzając ją na młodzież żeńską, podjął współpracę z Teresą Gabrieli i z nią właśnie stworzył podwaliny pod zgromadzenie sióstr najuboższych: Suore delle Poverelle (Institutum Sororum Paupercularum). Aprobatę kościelną otrzymało ono w r. 1912. W odziedziczonym majątku zgromadził osieroconych chłopców, powierzając ich opiece Jana Leidi, do którego z czasem przyłączyli się inni. Był to początek zgromadzenia męskiego: Fratelli della S. Famiglia. Zmarł 15 lipca 1886 r. Nawiązując do wspomnień własnej młodości, beatyfikował go w r. 1963 Jan XXIII.

Alojzy Guanella. Urodził się 19 grudnia 1842 r. we Franciscio, w północnych Włoszech. Straciwszy rodziców, wcześnie poznał troski ubogiej rodziny chłopskiej. Dzięki staraniom proboszcza dostał się do kolegium w Como. Tam też ukończył seminarium duchowne, a w r. 1866 został kapłanem. Już na pierwszej placówce, będąc wikarym sędziwego proboszcza, rozwinął działalność, zmierzającą do zaradzania wielorakiej nędzy parafian. Ukochał zwłaszcza pracę wśród najnieszczęśliwszych. Wśród młodzieży pozyskiwał liczne powołania kapłańskie, które kierował do św. Jana Bosco. W r. 1875 sam udał się do Turynu. Don Bosco powierzał mu rozmaite funkcje. W r. 1881 powołano go na probostwo w Lario, gdzie odnalazł pole swojej pracy i urzeczywistnił swe szczególne powołanie. Zgromadził mianowicie ponad dwustu nieszczęśliwych: sierot, starców, ślepych, ułomnych i chorych, a do ich obsługi założył dwa zgromadzenia zakonne. Podobne przytułki powstały potem w innych miastach Italii, także w Rzymie, gdzie Don Luigi pozyskał sobie przyjaźń Piusa X. W r. 1912 wyjechał do Stanów Zjednoczonych, aby zapoznać się z losem emigrantów włoskich. Niebawem za ocean wysłał siostry z założonego przez siebie zgromadzenia. W czasie, gdy przyjaciele i uczniowie przygotowywali mu uroczystość pięćdziesięciolecia kapłaństwa, choroba powaliła go na łoże boleści. Zmarł w Como po miesiącu cierpień, 24 października 1915 r. Paweł VI beatyfikował go w r. 1964.

Alojzy Józef (Mucjan Maria) Wiaux. Drugą grupą imion obdarzono go, kiedy w r. 1856 wstąpił w Namur do braci szkolnych. Urodził się 29 marca 1841 r. w Mellet, niedaleko stamtąd. Po ukończeniu nowicjatu przebywał krótko w Chimay, potem przede wszystkim w Malonne. Działał przy szkołach prowadzonych przez jego zakonnych współbraci i uczył dzieci gry na rozmaitych instrumentach oraz rysunków. Łagodność łączył przy tym ze skrupulatnością i wytrwałością. W r. 1869 złożył profesję zakonną. Potem nadal nauczał muzyki i rysunków, ale był też prefektem studiów. Gdy po wkroczeniu Niemców do Belgii w domu nastały ciężkie wojenne warunki, zapadł na zdrowiu. Zmarł 30 stycznia 1917 r., wzywając Królowej niebios. Paweł VI beatyfikował go w r. 1977, natomiast Jan Paweł II kanonizował w r. 1989.

Alojzy Versiglia i Kalikst Caravario, męczennicy. Versiglia urodził się 5 czerwca 1873 r. w Olivio Gessi koło Tortony, we Włoszech. W r. 1888 wstąpił do młodego zgromadzenia salezjańskiego. W siedem lat później otrzymał święcenia kapłańskie. W r. 1906 powierzono mu misję w Macao. Tam też wkrótce został prowikariuszem, a następnie wikariuszem apostolskim. W r. 1921 otrzymał sakrę biskupią. - Caravario urodził się 8 stycznia 1901 r. w Cuorgne, w pobliżu Turynu. Do salezjanów wstąpił w r. 1918, a święcenia kapłańskie otrzymał w r. 1929. Wkrótce potem wyjechał na Wschód. Misjonarzy zamordowano, gdy zdążali do Linchow w Chinach. Motywami zbrodni była nienawiść do wiary oraz postawa misjonarzy, którzy bronili młodej Chinki przed uprowadzeniem. Zginęli 25 lutego 1930 r. Jan Paweł II beatyfikował ich w r. 1983.

Alojzy Jan Orione urodził się w Pontecurone koło Tortony 23 lipca 1872 r. Jako uczeń zetknął się ze św. Janem Bosco, później przejął się także ideałami chrześcijańskiego miłosierdzia w rozumieniu św. Józefa Cottolengo. Za ich wzorem wcześnie poczuł się powołanym do zajmowania się najbiedniejszymi. Już jako kleryk prowadził dla młodzieży oratoria i gromadził pracowników około dzieł miłosierdzia, które nazwał potem Małym Dziełem Bożej Opatrzności. Założył także zgromadzenie żeńskie pod nazwą Małych Misjonarek Miłosierdzia. Przede wszystkim jednak roztaczał dookoła urok własnej osobowości, schylającej się bez przerwy ku ludzkiej biedzie i bezgranicznie ufającej Bożej Opatrzności. Słynne stały się zwłaszcza jego akcje ratunkowe prowadzone po straszliwym trzęsieniu ziemi, które w r. 1908 nawiedziło Kalabrię i Sycylię. Szczerą sympatię okazywał też stale Polakom. Zmarł w San Remo 12 marca 1940 r. Beatyfikował go w r. 1980 Jan Paweł II.