Antym

Jest to rzymskie cognomen pochodzenia greckiego. Gramatycznie jest to przymiotnik pospolity anthimós 'kwitnący'. Zatem jest ono bliskie znaczeniowo imieniu Florus, Florianus.

W Polsce nie zyskało nigdy popularności.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Anthimus, ang., ros. Antim, fr. Anth-me.

Około ośmiu świętych spotykamy pod tym imieniem w pomnikach dawnej hagiografii. Stosunkowo dobrze rozpoznano trzech.

Antym, biskup Nikomedii (w Bitynii). Wobec groźby prześladowań podtrzymywał na duchu swych wiernych. Gdy żołnierze przybyli, aby go aresztować, przyjął ich tak gościnnie, że chcieli mu darować wolność. Śmiało stawił się przed trybunałem. Ścięto go 3 czerwca 302 r. Niektórzy wspominają o pismach, które pozostawił, ale zachowały się jedynie drobne fragmenty.

Antym, biskup Poitiers. Sądzili niektórzy, że rządził w czasach Karola Wielkiego, ale dokładne dociekania wykazały, że jego pontyfikat należy przesunąć daleko wstecz, na czas około r. 400. Życie zakończył podobno w Jonzac, w chwili, gdy głosił kazanie. Najpewniejszą rzeczą w jego dziejach jest jego wczesny kult. Wspomnienie przypadało 3 grudnia.

Antym, pieśniarz. Był najpierw urzędnikiem dworu cesarskiego. Razem ze swym przyjacielem Auksencjuszem organizował wówczas modlitewne wigilie i w czasie tych wigilii inicjował śpiewy, które sam przygotowywał. Potem przyjął święcenia kapłańskie. Około r. 457 spotykamy go jako jednego z przywódców stronnictwa, wiernego uchwałom soboru chalcedońskiego. Nie wiemy, kiedy zmarł, ale jego to zapewne Synaksarium konstantynopolitańskie wspomina pod dniem 7 czerwca. Z utworów nic się nie ostało.