Aper

Jest to imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen powstałe przez przeniesienie wyrazu pospolitego aper 'dzik, odyniec' do klasy nazw własnych. Często nosili je niewolnicy i wyzwoleńcy. W zapisach występuje w postaciach: Aper, Apros, Aperos. Nosiło je wielu sławnych ludzi w dziejach kultury i Kościoła, np. słynny retor pochodzący z Galii, żyjący za cesarza Wespazjana. Tacyt w swoim dziele Dialogus de oratione wkłada w usta Apera obronę krasomówstwa.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Aper, Aperus, fr. Apre, Epvre.

W literaturze hagiograficznej występuje co najmniej dwóch świętych, noszących to imię. Tu kilka słów o tym, który mimo braku bliższych i pewnych wiadomości uchodzić może za historycznie lepiej poświadczonego:

Aper (Apre, Epvre), biskup Toul. Był podobno siódmym biskupem tego miasta (V- -VI w.). Pochodzić miał spod Troyes. Jego siostra Apronia, która przyjęła welon dziewic poświęconych Bogu, przebywała także w Toul. Aper ufundował na przedmieściu kościół, który nazwano potem jego imieniem i który z czasem stał się kościołem opactwa Saint-Epvre. Wspominany w dniu 15 września, święty tak stał się popularny, że za swego patrona obrało go ponad 50 parafii francuskich. Do takiego rozszerzenia czci przyczyniła się niewątpliwie literatura hagiograficzna, dość obfita, ale późna (BHL 616-618).