Armentariusz

Jest to imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen Armentarius. W funkcji przydomka użyty został wyraz pospolity armentarius 'stróż stada, pasterz'. Taki przydomek nosił m. in. Galerius Maximianus, jeden z cesarzy dynastii galijskiej.

W Polsce nie było używane. Znane jest jedynie historykom starożytnego Rzymu.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Armentarius, fr. Armentaire.

W literaturze hagiograficznej odnajdujemy dwóch świętych, występujących pod tym imieniem. Tu kilka słów o każdym z nich:

Armentariusz, biskup Antibes (na Lazurowym Wybrzeżu). W dokumentach występuje także jako Armatarius lub Hermentarius. Jego podpis widnieje na aktach synodu w Vaison (442) oraz na dwóch listach, wysłanych do Leona Wielkiego przez biskupów południowej Galii. Późny Żywot, zredagowany po prowansalsku, historycznej wartości nie przedstawia. We Fréjus czczono go w dniu 10 stycznia.

Armentariusz, biskup Pawii. Na stolicę wstępował zgodnie z życzeniami Luitparda, króla Longobardów, ale przy protestach Benedykta, arcybiskupa Mediolanu, który w tej sprawie nie był konsultowany. W czasie swego pontyfikatu przyjął do katedry szczątki św. Augustyna, przeniesione tam z Genui. To ostatnie wydarzenie miało miejsce w r. 722. Nic ponadto o nim pewnego nie wiemy. Zmarł prawdopodobnie w r. 731. Martyrologium Rzymskie wspomina go pod dniem 30 stycznia.