Awentyn

Jest to cognomen rzymskie, utworzone od nazwy jednego z rzymskich wzgórz. Aventinus to 'pochodzący z Awentynu'. W inskrypcjach to imię jest wielokrotnie wspominane, np. Herculis filius Aventinus, Aventinus - rex Albanus, Aventinus, Aboriginum rex.

W naszym przypadku mamy jednak do czynienia z powszechną w okresie średniowiecza i renesansu latynizacją nazwisk. Takie imię (cognomen) przybrał sobie w XV w. historyk bawarski Johannes Turmair Aventinus.

W Polsce jako imię nie znane, choć nazwę rzymskiego wzgórza awentyńskiego zna każdy wykształcony człowiek.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Aventinus, fr. Aventin.

W rocznikach kościelnych odnaleźć można trzech świętych tego imienia. Pomijamy wątpliwe wzmianki o jednym, podajemy natomiast krótkie informacje o dwóch pozostałych:

Awentyn, kapłan-pustelnik z Troyes. Według Grzegorza z Tours, był zaprzyjaźniony ze św. Lupusem, biskupem tego miasta. Złożywszy urząd ekonoma kościelnego, udał się do pustelni, a może także został później opatem jakiegoś klasztoru. Żył pod koniec V stulecia. Wspominano go w dniu 4 lutego.

Awentyn, biskup Chartres. Na stolicy tej zasiadał w początkach VI stulecia. Wziął udział w synodzie, który Chlodwig zwołał w r. 511 do Orleanu. Wedle legendy po powołaniu Solemna na biskupstwo w Chartres, ten ostatni schronił się w jakimś ukryciu, wobec czego na biskupa konsekrowano Awentyna. Ale gdy odszukano tamtego, usunął się do Châteaudun, a do Chartres przybył dopiero po osieroceniu diecezji. Wspominano go, jak poprzedniego, w dniu 4 lutego.