Bałd (Baldus)

Jest to imię pochodzenia germańskiego, znaczeniowo wiążące się z przymiotnikiem bald- 'śmiały, odważny', lub forma skrócona (przez odrzucenie członu drugiego) jakiegoś imienia dwuczłonowego z elementem bald- w członie pierwszym.

Dokumenty polskie notują występowanie nazwy osobowej Bałdo, Bełdo / Bołdo (od XIV w.), którą możemy traktować jako polski odpowiednik imienia Bald(us). Od tego imienia pochodzą polskie nazwiska: Bałdowic, Bełdowski, Bałdowski.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Baldus, fr. Baud, Boud, niem. Bald, Baldo, Ballo, Belto.

Wymieniają niektórzy trzech świętych tego imienia. Wszyscy należą do tego typu postaci, które mało wyraziście wyłaniają się z zamierzchłych czasów. Tu parę słów przykładowo o jednym:

Bałd, pustelnik z Sens. Pochodzić miał z Hiszpanii. O dalszym jego życiu opowiada Vita (BHL 903), która swą zawartością przypomina legendę o Julianie Gościnnym. Jak ten ostatni, Bałd miał nieumyślnie zabić swych rodziców, za co odbył długie pielgrzymki, a potem osiadł na pustelni w pobliżu Sens. Tam też rzekomo zmarł i został pochowany. Wspominano go 29 października. Kult rozprzestrzenił się tak bardzo, że nawet w Paryżu był kościół pod jego wezwaniem.